Hoe dicht mogen politici tegen promotoren aanschurken? Dat is de inzet van de discussie die in Antwerpen woedt tussen stadsbestuur en oppositie.

BART BRINCKMAN

‘Ik hoor overal dat dat kleeft. En dat maakt mij verdrietig.’ Een emotionele Bart De Wever (NVA) haalde vrijdag uit naar de ‘leugens’ van Tom Meeuws (SP.A) over de ‘immocratie’ (projectontwikkelaars ‘kopen’ deals met ‘paaigeld’). Sinds het aantreden van de burgemeester in 2013 botsen oppositie en meerderheid over de rol van bouwpromotoren. Vorig weekend reageerde de Antwerpse burgemeester nog met een ‘te belachelijk voor woorden’ op de heisa rond zijn aanwezigheid op een verjaardagsfeestje van Erik Van der Paal. ‘Ik vind het heel erg dat mijn integriteit in vraag wordt gesteld omdat ik op een receptie letterlijk één cola zero heb gedronken’, aldus De Wever. De switch naar een emotioneel betoog kwam onverwacht.

Een filmpje van de nieuwssite Apache had vorige week geïllustreerd hoe Van der Paal, een stroman voor Land Invest Group, probleemloos haast het hele stadsbestuur over de vloer kreeg tijdens zijn verjaardagsdrink. Wat later zette het college een gecontesteerde stap in een project (Slachthuissite) dat Land Invest mag ontwikkelen. Vrijdag publiceerde de Antwerpse SP.Avoorzitter, Tom Meeuws, in De Morgen dan weer een kritisch opiniestuk over de wijze waarop de stad stedenbouwkundige lasten met promotoren afhandelt.

Ook al gaat het om verschillende kritieken, ze versterken elkaar. Apache viseert de onverklaarbare voorkeur die de stad voor Land Invest zou hebben. De webstek suggereert vriendjespolitiek. Tot op vandaag is daar geen hard bewijs voor. Meeuws hekelt dan weer de manier waarop bouwpromotoren stedenbouwkundige lasten mogen besteden aan projecten die niets met de oorspronkelijke opdracht te maken hebben. Hij viseert ontwikkelaars noch ambtenaren, maar richt zijn pijlen op de procedure. Stedenbouwkundige lasten behelzen het voordeel dat een ontwikkelaar uit zijn bouwvergunning haalt. Dat vertaalt zich in een bepaald bedrag dat aan de stad moet worden betaald. Dat kan ook in ‘natura’ gebeuren, de heraanleg van het publiek domein bijvoorbeeld. Ten gronde is daar niets mis mee. Volgens Vlaams Bouwmeester Leo Van Broeck worden de lasten ook elders in Vlaanderen gebruikt om de woonkwaliteit te verhogen. In ruil krijgt de ontwikkelaar dan soms de toelating om hoger te bouwen.

Meeuws toont voorbehoud: ‘Er ontstaat een koehandel ten voordele van de stadsbegroting, waardoor bouwvoorschriften niet moeten worden nageleefd.’ De oppositieleider haalt twee concrete dossiers aan waartegen bij de provincie een beroepsprocedure loopt. Hij wil dat bouwkundige regels sowieso worden nageleefd. In één geval is er sprake van een gebouw van zestien verdiepingen waar er slechts zes zijn toegestaan. Bovendien mag de compensatie alleen in relatie staan met het project, niet voor ‘een park twee straten verderop’.