MAAK DAT HET BLIJFT KLEVEN

Nog altijd liggen er in Antwerpen geen publieke bewijzen op tafel dat iemand deontologisch over de schreef is gegaan. Toch doet de scène er nu al shakespeareaans aan, een van die koningsdrama’s met al vroeg veel bloed en peilloze emoties in het spel. Vrijdag was Bart De Wever ‘verdrietig’ en gekwetst. Zondag kon hij die emotie overdragen aan Wouter Van Besien, nadat duidelijk was geworden dat Tom Meeuws, de derde op de kartellijst Samen, ook in ’t Fornuis was gaan eten, met dezelfde lobbyist die het schepencollege zo hartelijk ontving. De SP.A’er houdt er tevens amicale relaties op na met de projectontwikkelaar die onder vuur ligt.

Ongetwijfeld voelde Meeuws de aandrang om dat nieuwtje af te doen als te belachelijk om op te reageren. Maar een socialistische voorman die in dezelfde exclusieve oorden met dezelfde lobbyisten zaken doet als degenen tegen wie hij ten strijde trekt, staat schaakmat. Of zijn inschattingsvermogen schiet tekort, of hij dwaalde af in de verkeerde wereld. Meeuws kan niet voortwerken als consultant, terwijl de aankondiging dat hij onmiddellijk stopt, als een schuldbekentenis klinkt. Om het kartel te redden, moest Groen hem publiekelijk sommeren. Meeuws krijgt een stigma dat hij nauwelijks nog van zich kan afschudden.

Over dat kleven kan Bart De Wever veel vertellen. Ook hij is niet het type dat in de politiek zit om te ritselen. Maar vraag Daniël Termont maar eens hoelang kiezers hun vertrouwen in de idealistische burgervader behouden, zodra het begint te roken. Uiteindelijk drong het met een schok tot De Wever door dat ook hij er niet boven staat. Hij is in de arena meegetrokken, in de zone van de ‘smerige politieke spelletjes’ zoals hij het gisteravond zelf noemde. Daar moet hij de buitenwereld proberen te overtuigen van zijn zuiverheid. Niet dat de handschoen afgaat, zal hem lastig vallen, wel dat hij nu als een lid van het establishment moet vechten, gelinkt aan kwestieuze vrienden, en dat hij het recht op schemerige onderhandelingszones met bouwpromotoren moet verdedigen.

Zo krijgen we een klein jaar voor de verkiezingen, in de stad waar de nationale machtsverhoudingen worden uitgetest, een voor Vlaanderen ongezien soort politiek gevecht, met gelekte Whatsappberichten, undercoverbeelden en strafklachten. Het is nu uitkijken wat de open boeken vertellen. Gent ging Antwerpen daarin voor. ‘We kunnen niet zeggen dat er niets aan de hand is’, besloot Sigfried Bracke (NVA) na de Optimacommissie. ‘Maar we kunnen niemand echt met de vinger wijzen. De enige juiste conclusie is dan te zeggen dat we het niet weten.’ Dat vat het nieuwe politieke bedrijf samen: Maak dat het blijft kleven.

We krijgen een voor Vlaanderen ongezien soort politiek gevecht