The Smiths, maar niet zoals u ze kent

Nu The Fresh Prince zijn muzikale vervaldatum voorbij is, waagt het kroost van Will Smith zich zélf in de popwereld. Op de albums die dochter Willow en zoon Jaden de afgelopen weken uitbrachten, zijn ze allebei onbeschroomd vreemd – een duo fascinerende a

‘Ik besef elke dag dat het leven een geschenk is. Dan kijk ik naar de natuur en denk ik: wat ben ik gezegend dat ik naar dit alles kan kijken. En wat een vreselijk gemis zou het zijn voor de wereld mochten mensen zichzelf niet kunnen uitdrukken.’

Wat kraamde ú zoal uit op uw veertiende? Willow Smith en haar twee jaar oudere broer Jaden (nu respectievelijk 17 en 19) gaven op die leeftijd interviews aan The

New York Times. Daarin probeerden ze mekaar, hun leeftijdsgenoten en het verzamelde gild van filosofieprofessoren aan de lopende band af te troeven met diepzinnigheden. Al verdienden die soms evenzeer het prefix ‘pseudo’. Zoals wanneer ze de vraag wat ze aan het lezen waren beantwoordden met ‘kwantumfysica’ en ‘antieke teksten’. Of hoe ze beseften dat tijd soms sneller en dan weer trager lijkt te gaan. En dat dat betekent dat Tijd. Niet. Bestaat.

De Smiths spraken toen al alsof ze eindelijk verlichting bereikt hadden na een leven van ascese. Ze hadden natuurlijk wel al wat achter de rug.

Willow debuteerde op haar zevende naast haar vader in I am

legend en scoorde op haar negende een bescheiden wereldhit met het popdeuntje ‘Whip my hair’. Jaden had op zijn twaalfde al de hoofdrol gespeeld in zijn eigen Hollywoodfilm (The karate kid) en voor zijn zestiende ook al gastraps geleverd aan Justin Bieber en Childish Gambino. Nu voegen ze daar nog elk een album aan toe. We herhalen: wat deed u op die leeftijd?

70 minuten gewauwel

Terwijl Will Smith zijn hele rapcarrière lang family friendly bleef, in de hoop een zo breed mogelijk publiek aan te spreken, kiezen Willow en Jaden resoluut voor hun eigen, minuscule niche. Jaden blijft op Syre nog het dichtst bij zijn vader: net als Will beweegt hij zich in het hiphopmilieu. Maar waar The Fresh Prince lichtvoetig gekscheerde over ‘Girls ain’t nothing but trouble’ of

‘Parents just don’t understand’, is Jaden op zoek naar Grote Kunst. Zo werd Syre een maximalistische plaat. Ze tikt tegen de zeventig minuten aan, schiet productioneel van metal naar hedendaagse hiphop, en lanceert diepzinnigheden aan een tempo dat enkel geëvenaard wordt door ... Jaden Smiths eigen Twitteraccount.

Dat ontaardt helaas soms in gewauwel – voor je het weet blijkt Jaden te geloven in samenzweringstheorieën over 9/11. Maar opener ‘Blue’ en het epische liefdesverhaal ‘Ninety’ klinken wél indrukwekkend, met dank aan de Noorse producer Lido.

Willow gooit het dan weer over een andere boeg. Op haar debuut

Ardopithecus (2015) experimen teerde zij nog met r&b en electronica, maar op The 1st lijken vooral Alanis Morissette, Tori Amos en Fiona Apple haar grote voorbeelden. Die sterke rockvrouwen uit de jaren 90, een decennium waarin Willow nog moest geboren worden, weerklinken in de rammelende gitaren van ‘Human leech’, of de sierlijke observaties in het met violen begeleidde ‘Boy’.

‘Hey mom/ I met a boy/ he plays guitar/ anxiety attacks when he wakes up in the morning/ and I can’t help the thought he thinks I’m boring’, klinkt het in dat laatste. Clever, helder en raak voor een zeventienjarige: het kenmerkt haar hele plaat.

Mannen met nagellak

Beide platen zijn onvoldragen, maar dragen de kiemen van iets fascinerends in zich. Die aantrekkingskracht blijken de Smithtelgen ook op andere vlakken te hebben. Willow (Marc Jacobs, Chanel) en Jaden (Luis Vuitton) worden in de modewereld op handen gedragen als ambassadeurs. In september lanceerde Jaden een Netflixserie (Neo

Yokio) met Vampire Weekendfrontman Ezra Koenig. En andere

itkids zoals aspirerend modefotograaf Brooklyn Beckham, model Kendall Jenner en Paris Jackson zien hen als spilfiguren.

Misschien zit hun radicale visie daar voor iets tussen. Jaden en Willow lijken zich los van de