‘Ik heb niets meer kunnen meenemen uit mijn oude huis’

‘Toen mijn vorige huwelijk slecht liep, besloten we dat ik even op een andere plek zou wonen. Wat een tijde lijke keuze was, werd een beslissing die moeilijk terug te draaien viel op het moment dat we definitief scheidden. Anderhalf jaar later was de drem pel te hoog geworden om terug te keren en van mijn ex te verwachten dat zij zou vertrekken.’

‘Mijn oude woning was een groot huis met een mooi uitzicht en veel tuin. Dat ik die niet alleen kon financieren, heeft meegespeeld in de beslis sing om te verhuizen. Ik heb echt wel iets achtergelaten, besef ik. Natuurlijk mis je die plek in het begin, maar zo gaat dat met alles wat je loslaat.’

‘Eigenlijk hoopte ik dat mijn exvrouw het huis ook zou verlaten, zodat ook de kinderen niet in het verleden bleven hangen. Ik kreeg soms het gevoel dat ze liever daar waren dan op onze nieuwe plek, zelfs als het contact met hun moeder moeilijk was. Hierdoor zag en zie ik ze naar mijn mening minder vaak dan als de moeder ook zou zijn verhuisd.’

‘Notarissen, advocaten, de zoektocht naar een nieuwe plek … Het was veel en intens, en soms zelfs frustrerend traag. Ik was de ruzies op een gegeven moment meer dan zat en heb toen de fout gemaakt om geen juridisch bindende afspraken te maken over de inboedel. Behalve een paar spullen die ik al meehad, heb ik daardoor niets meer kunnen meenemen uit mijn oude huis. Maar vandaag ben ik gelukkig: ik heb een mooi, weliswaar kleiner huis, dat voelt als een thuis. Ik heb het helemaal zelf opgeknapt en dat heeft zeker geholpen. Opnieuw beginnen is deel van je ontwikkeling. En op een nieuwe plek beginnen schept uiteindelijk ook meer ruimte voor een nieuwe partner, dan blijven waar je was.’