Rare jongens, die aardbewoners

Vijftig jaar lang is er niets gebeurd in de ruimtevaart. Behalve misschien een veerboot naar een ruimtestation dat er pas kwam toen die veerboot met pensioen ging, en dat zelf een kapotbezuinigd afkooksel van de schaduw van het originele project is. Ze moeten het in dat ISS nu zelfs met opblaasmodules doen. De astronauten zijn er nog blij mee ook – elleboogruimte is elleboogruimte. Ze hebben zelfs gevraagd om de test met de Bigelowopblaaskamer met drie jaar te verlengen.

Die opblaastent komt niet van de Nasa, maar van een privébedrijf, Bigelow. Dat wil binnen een paar jaar zo’n tent neerpoten op de maan, en straks misschien Mars.

Je mag zeggen wat je wilt van het vrije ondernemerschap, maar sindsdien borrelt het tenminste weer in de ruimte. Wist u al dat Elon Musk in januari zijn gloednieuwe, superkrachtige raket gaat testen? Met aan boord: zijn oude kersrode Tesla. Meteen richting Mars, waar de rode auto een miljard jaar rond de rode planeet gaat cirkelen, ‘toch als hij niet bij de start ontploft’.

Met Major Tom! Dat is tenminste een manier om de ruimte in te gaan!

De boordradio zal ‘Space oddity’ van David Bowie spelen. Met Major Tom! Dat is tenminste een manier om de ruimte in te gaan! En om te verhullen dat je intussen op aarde de beloofde Tesla’s niet kunt leveren.

Want al is de verbeelding dan aan de macht, de nieuwe ruimtevaarders blijven wel ondernemers. Bigelow heeft de Amerikaanse overheid – nog voor de tijd van poenpakker Trump – toch maar zover gekregen dat die beloofde om ruimtesheriff te spelen als iemand een plek op de maan zou willen opeisen waar Bigelow intussen zijn opblaastent al opgeslagen heeft. Ook al hebben de VS in een internationaal verdrag erkend dat de maan van niemand is. Maar dat geldt voor staten, niet voor bedrijven, vinden de Amerikanen nu over de partijen heen. Eindelijk actie, zou Major Tom zeggen.