MANDARIJNEN

Thuis kijk ik uit op een rij Acaciakruinen – ik woon één hoog. Zo’n kruin is de beste barometer. Vertelt me exact waar ik me in het jaar bevind, en dat is een heilzame oriëntering.

Aan de takken heeft nu iemand vetbolletjes voor de mezen gehangen. Roerende kerstballen in de kale kruinen. Ze hebben er vast mee te maken dat ik plots zin krijg, voor het eerst in twee jaar, om eens zelf op die bank voor mijn deur te gaan zitten. Tussen twee acacia’s, onder de acht vetbolletjes.

Ik zit er nog maar net of er komt iemand bij me. Dit is een publieke bank, hem delen is de bedoeling, ik knik en schuif op. De dame haalt een mandarijn boven en begint die te pellen. ‘Het is weer zo’n moeilijke’, zegt ze na een tijd. ‘Bij de vorige kwam de schil in één keer los, maar deze is er zo een die zich verzet. Je kunt blijven pellen, stukje voor stukje. Een beetje zoals mijn man. Ik pel al meer dan veertig jaar, en nog altijd geeft hij zich niet helemaal bloot.’ Ze lacht. ‘Ik denk dat ik hem daarom ook zo graag zie.’

Ik lach nu ook, verrast. Hoe snel het persoonlijk wordt, hier op de publieke bank. ‘Had je een goed jaar?’, vraagt ze nog. ‘Ik denk het’, zeg ik. ‘En jij?’ ‘Dat weet ik zelfs zeker’, glimlacht ze, en ze biedt een mandarijnen billetje aan.

Ik ga eens vaker op de bank gaan

zitten.