Club sluit Wesley weer in de armen
Braziliaan scoort en blijft braaf in makkelijke zege bij KV Mechelen
Een veel te sterk Club pakte op cruise control de zege tegen een armtierige degradatiekandidaat en sloot verloren zoon Wesley weer in de armen.
MECHELEN I ‘Joehoe, ik mag starten.’ Ivan Leko deelt zijn opstelling mee aan de ploeg. Wesley begint, hij krijgt zijn vaste plaatsje in de spits naast Diaby. Hij is blij. Zijn optreden tegen Anderlecht had het vertrouwen tussen hem en coach Leko wat aangetast. Wesley wou scoren tegen Anderlecht, schoof Ruud Vormer aan de kant als strafschopnemer, werd teruggefloten door Leko en liep de rest van de wedstrijd te mokken. In de kleedkamer werd hij meteen na de match voor en door de hele groep op zijn plaats gezet. ‘Jouw gedrag kon niet’, klonk het. Een verdere sanctie volgde er niet.
Ook gisteren niet. Wesley kreeg drie dagen na zijn momentje gewoon weer het vertrouwen van Leko, klaar om te tonen dat hij wat geleerd had. Wesley is 21, heeft al kinderen, maar karakterieel kan hij nog heel wat groeien. Zo klinkt het toch in Brugge. De wedstrijd start slapjes. Veel balverlies van Club, amper een aanvallende intentie bij de thuisploeg. Het is wachten tot de twintigste minuut wanneer Poulain Diaby dan toch eens succesvol wegstuurt. Cocalic haalt hem neer: strafschop. Vormer stapt rustig naar de bal, Wesley staat in de buurt. ‘Zou ik het hem durven vragen?’ Beter niet. De Braziliaan blijft staan en loopt naar Vormer wanneer die de elfmeter vlotjes in de winkelhaak plaatst. Test doorstaan.
Wesley toont zich. Biedt zich geregeld aan, loopt veel, is aanwezig. Een spreidstand na een slechte pass van Cools lijkt even het einde van zijn wedstrijd in te luiden, maar uiteindelijk blijkt er weinig aan de hand te zijn. Minuut 34 intussen. Limbombe rukt op langs links, zijn slappe voorzet wordt door de voltallige Mechelse achterlinie vakkundig nagestaard. De bal belandt bij Wesley. Aannemen, zowaar nog tijd om verkeerd rond zijn as te draaien en de bal voor zijn rechter te leggen ... en kassa. 02, zijn goaltje beet. Meteen gaat het in draf naar de bank, waar Leko hem al staat op te wachten. Handshake, knuffel. ‘Niet meer boos, coach?’ Nadien volgen er nog felicitaties van de spelers. ‘Goed gedaan, jongen.’ De spijtoptant is de held. Zeker wanneer hij vlak voor rust sneller op de bal is dan De Witte, die met gestrekt been maar net zijn scheenbeen mist en op zijn voet gaat staan. Rood. Wedstrijd helemaal gespeeld. Nog voor het uur mag Wesley naar de kant. Handjeklap met vervanger Vossen, de hele bank en, niet te vergeten, Leko. Klein knuffeltje erbij.
Uitcomplex kwijt
Was dit dan het meest interessante verhaal van de wedstrijd, baby Wesley die weer luisterde naar papa Leko? Ja, eigenlijk wel. Sorry. Want wat had het anders moeten zijn? Dat Club Brugge opnieuw won? Nogmaals benadrukken dat Club zijn uitcomplex al even kwijt is? Dat Nicolas Laforge weer iets zag – de late rode kaart voor Bandé – wat niemand an ders had gezien? Neen, allemaal opgewarmde kost. Club is constant geworden en maakt amper uitschuivers.