OPEN DEBAT OVER EUTHANASIEWET NOODZAKELIJK
België is een van de nog steeds weinige landen die een wet hebben over euthanasie. Er bestaat, over de levensbeschouwingen heen, een ruim draagvlak voor. Om dat zo te houden, is het essentieel dat de afgesproken waarborgen voor een goede praktijk rond de ‘goede dood’ worden nageleefd en gecontroleerd. Dat dit niet altijd het geval is, blijkt uit een zaak waarover deze krant vandaag bericht.
Een patiënt die door vergevorderde dementie niet meer bij machte was een wilsbesluit te uiten over actieve levensbeëindiging, is, blijkbaar op vraag van de familie, toch na een spuitje door een arts overleden. Dat gebeurde manifest buiten de grenzen van de euthanasiewet. Toch bestond er in de commissie die daarover oordeelt niet de bij wet vereiste tweederdemeerderheid om het parket van de zaak op de hoogte te brengen. Dat betekent dat de commissie de facto zelf de grenzen van de euthanasiewet verlegt. De commissie stelt zichzelf boven de wet. Dat is een onaanvaardbare verglijding.
In de commissie is kennelijk een objectieve alliantie ontstaan van leden die principieel tegen elke doorverwijzing naar het parket zijn, anderen die voorstander zijn van een uitbreiding van de wet tot dementerenden en nog anderen, vooral Franstaligen, die zo weinig mogelijk deining rond euthanasie willen, omdat zoiets de maatschappelijke aanvaarding van de wet zou aantasten. Bovendien is in de commissie afgesproken over deze discussie niet te communiceren.
Dat is allemaal uiterst zorgwekkend. Op die manier bevestigt de commissie het argument dat de bestaande euthanasiewet een hellend vlak is, en dat we binnenkort in een land leven waar elk als overbodig of onnuttig beschouwd leven kan worden beëindigd. De bij wet bepaalde drempel voor verwijzing, twee derde van de commissie, is duidelijk te hoog. Een handvol leden volstaat dan om de evaluatie uit te hollen. Dat biedt onvoldoende waarborgen, zo blijkt.
Er komen de jongste tijd vaker signalen over gebrek aan zorgvuldigheid bij de toepassing van de euthanasiewet. Een evaluatie ervan dringt zich op. De kwestie is belangrijk genoeg voor een open en vrij debat. Een samenleving die mensen die uitzichtloos en ondraaglijk lijden een waardige uitweg biedt, is een warme, zorgende samenleving. Een samenleving die niet waakt over goede procedures en waarborgen rond dit actief bewerkte levenseinde, is dat helemaal niet. Ze dreigt een kille, berekenende, onmenselijke samenleving te worden.
Evaluatiecommissie stelt zichzelf boven de wet