ZEEBODEM

Terwijl hij de rode poon fileert, vraagt hij wat hij me mag wensen. De vraag klinkt verrassend gemeend, wellicht komt daarom mijn antwoord niet vanzelf. Ik vind het een mooie vraag, die helaas uit de mode is. Zijn generatie, ik schat hem halfweg zestig, is de laatste van wie je ze nog gelooft. Hij hoort me aarzelen en zet zelf alvast voor: ‘Behalve een goede gezondheid natuurlijk.’ Natuurlijk. Ik sta alleen in de winkel. Ik ben uit de lange rij wachtenden ontsnapt bij de populairste vishandel van de stad, hier net om de hoek, groter, eigentijdser, sneller. Hij weet vast dat ik vandaar kom, maar hij vergeeft me mijn tweede keuze.

Nochtans was hij hier jaren eerder, jaren waarin hij de populairste was. De wissel van de macht kwam plots en snel. De oude visboer vatte hem filosofisch op, hij besloot te blijven wie hij was.

Intussen is hij al klaar met fileren, en heb ik nog altijd niets kunnen bedenken. Wat mag hij voor mij wensen? Waarom vind ik dit zo’n moeilijke vraag? Of is dat een goed teken? Zijn mijn wensen dan vervuld? Maar wat dan?

‘Wist je dat rode ponen over de zeebodem lopen?’ Ander onderwerp. Hij laat me mijn wensen stil bij mij houden. Ik reken af en dank mijn nieuwe eerste keus. Om de hoek wachten ze nog

altijd.