‘Plots ging het licht uit en lag ik 10 meter lager’

Dat hij geluk heeft gehad, beseft Antonio Caria. ‘Als ik toevallig niet in mijn kamer was geweest maar enkele verdiepingen lager, dan had ik het allicht niet overleefd.’

VAN ONZE REDA CTEUR

Als allerlaatste werd Antonio Caria (41), af komstig uit Sardinië maar onder tussen al t wintig jaar in België, maandagavond uit het appartementsgebouw met nummer 101 gered. Meer dan een uur zat hij gekneld onder het puin. Zijn verwondingen vallen al bi j al mee: hi j heeft pi jn aan de voe t en door een diepe snede ter hoogte van zijn pols moest hi j gisteren ook geopereerd worden. ‘ Maar ik leef nog. Mijn God, wat heb ik geluk gehad’, zegt hij vanuit het Stuivenbergziekenhuis.

Net als Nabil Diouane, die ook in het pand woonde, ver telt Antonio dat er maandagavond een sterke gasgeur hing. ‘Ik had er mi jn buurman Aziz, die een verdieping onder mi j woonde, nog over aangesproken. Hij zou een van de mannen bellen die in de loop van de dag in de zaak op het gelijkvloers hadden gewerkt. Zij waren een hamburgerrestaurant aan het installeren. Aziz zou me nog iets laten weten als he t opgelost was.’

‘We waren

het gewend dat er allerhande problemen waren met het pand. Er werd nooit iets gecontroleerd’

Stille zoektocht

‘Ik ging naar boven om een film te bekijken op mijn tablet. Ik stond op om wat water te drinken, zette de fles aan mijn lippen en op dat moment hoorde ik een dof fe plof . H et was geen echte knal, maar eerder een “boef”. Meteen werd alles donker en zakte de vloer onder mij weg. Ik moet wel tien meter lager beland zijn, met een zwaar stuk hout boven op mi jn voet. Ook mijn hand zat klem. Ik kon nergens heen.’

De brandweermannen legden alle generatoren en motoren stil, en begonnen aan een ‘stille zoektocht’. ‘ Ze hoorden mijn schreeuw om hulp en met een hydraulische schaar konden ze het hout van mi jn been halen.’

Antonio is ervan overtuigd dat hij het heeft overleefd omdat hi j op de bovenste verdieping woonde. Zi jn vriend Noor op de eerste verdieping overleefde de ramp niet. ‘ Hij heeft alles op zich gekregen’, zucht Antonio. ‘Ik ben alleen maar gevallen, niet bedolven. Was ik nie t op mi jn kamer geweest, dan was ik nu misschien ook dood.’

Hij stelt zich vragen bi j de staat van het gebouw. ‘Er werd nooit ie ts gecontroleerd. Daarom heef t ook niemand de brandweer gebeld. W e waren het gewend dat er allerhande problemen waren me t he t pand. Ik was ervan overtuigd dat er ook deze keer een oplossing zou k omen.’