Tussen Babel en het paradijs
De verbeelding heeft twee gezichten in ‘Het puin van Eden’, een gewiekste dialoog over de spelregels van vriendschap, taal en theater.
Lukas (Arend Pinoy) en Martha (Wanda Eyckerman) zijn onafscheidelijke vrienden. Samen trekken ze zich terug op hun veilige berg, waar ze de apocalyps, het paradijs en hun eigen le ven verbeelden. De idylle wordt opengebroken wanneer Lukas nieuwe vrienden maakt. Als hi j en Martha elkaar na acht tien jaar opnieuw ontmoe ten en samen een voorstelling maken, blijken hun verhalen over vroeger grondig te verschillen.
In Het puin van Eden vragen theatermakers Freek Mariën en Carl von Winck elmann zich af waarom he t spelen ophoudt na de lagere school. Wil he t kind nie t meer of schaamt hi j zich voor de blik van de ander? Maar de ander, die is hi j zelf toch ook? Terwijl Lukas en Martha soepel tussen heden en verleden zigzag gen, stoten ze op de grenzen tussen spreken en verbeelding , Babel en he t paradijs. En blijkt hun vriendschap wederom kwetsbaar, nu ze onderworpen zijn aan een nieuwe blik: he t theaterpubliek.
De geniale ze t van Mariën en Von Winckelmann is he t ongemakkelijke brokkeltaaltje waarin deze tekst is opgesteld. Lukas en M artha bezigen een spreektrant vol onaffe zinnen en bruusk e wendingen, waarmee ze voortdurend op elkaars begrijpen lijken te anticiperen. Maar nu hun gedeelde verbeeldingswereld onder druk staat, zi jn ook zi j aan de blik van de ander overgeleverd. De taal leidt om de tuin. L’enfer, c’est les autr es, maar dan op pubermaat.
Op papier oogt het opzet feilloos, maar de warrige staccatostijl van de personages doet soms geforceerd en afstandelijk aan, waardoor de voorstelling weinig constant is en wellicht wat te hoog mikt voor elfjarigen. Maar valt er wat moois te bouwen met het puin van de tandem MariënVon Winckelmann? Jazeker. Geen kinderspel, dit. Het puin van Eden is een rasechte groeier .