Niets in de mouwen
COUNTRY FIRST AID KIT
‘I don’t know what it is that makes me run’, zingen Johanna en Klara Söderberg, de stemmen van de Zweedse band First Aid Kit, in ‘ Rebel hear t’: een van de beste songs van hun derde album. Z o helder en direc t appelleert hun melancholische samenzang dat we al sinds 20 14, het jaar van hun doorbraak, geneigd waren hen ‘ de Abba van de folk’ te noemen.
Producer Tucker Martine heeft de sound nu met goed volk van REM, Wilco en M idlake omgebogen naar ‘alt countr y’: een ritmesec tie, orgel en retrogitaren, eens wat blazers of stri jkers. Alles moet duidelijk organisch klinken, met niets in de mouwen.
Die aanpak versterkt de classic touch van deze overwegend trage songs, die vooral handelen over Klara’s recente relatieproblemen. Dit album is een mooie songc yclus zonder inzinking , maar ook zonder echte opwinding . In een song als ‘M y wild sweet love’ verwacht je van zo ’n jong duo nu ne t minder maturiteit en wat meer ongecontroleerde emotie. WORLD TUNEYARDS
In 2009 was T uneyards een bom. Het brute eclec tisme van Merrill Garbus sloeg een brug van de W esterse grootstad naar het Afrikaanse platteland, en van de elektronische toekomst naar een tribaal verleden. Bi jna tien jaar later is de aanpak bek end, en zijn spankracht af hankelijk van ver fijning, vondsten en he t thema. Wat dat laatste be treft, slaat de zangeres vanuit he t intieme leven een brug naar maatschappeli jke vragen rond ras, privac y en depressie. M uzikaal is dit vierde album een ophitsende cocktail van soepele basli jnen, knetterende percussie, klassieke stijlkenmerken en Garbus’ zang , die zweef t tussen manische gospel en soulvolle chant. De stilistische mix is een verbluffend vuurwerk van elec tro, disco, blues en Pygmeeëntradities, maar erg druk. Op den duur roomt dat het effect af: Garbus’ radicale k euzes zijn ook minimalistisch en lijken te vaak een collage van ideeën, die nie t de tijd kregen tot een boek et uit te bloeien. Niettemin: érg uitdagend. JAZZ CHET DOXAS
Een kruising tussen indierock en jazz, zou zoie ts bestaan? Chet Doxas serveert hier toch ie ts wat er voor kan doorgaan. De Canadese saxofonist verkaste van M ontréal naar New York, vertoefde er uren in he t Moma en het Whitney Museum, en lie t zich inspireren door Basquiat, Mapplethorpe en Haring. Het resultaat is deze gulp muziek vol elektrische gitaren en synthesizers. Opener ‘ While you were sleeping ’ is overdonderend en doe t u naar adem happen. ‘ Starcrossings’ heeft spacy synths met een discokant en een slot dat zelfs aan Philip Glass doe t denken. ‘ I haven’t seen color’ mondt uit in een vurige saxsolo. ‘ Orchard’ heeft een pakkende pianosolo van J ohn Escreet en in ‘ H ot ones’ speelt trompe ttist (en mentor) Dave Douglas mee. H et sterke slotnummer ‘ We made a lie toge ther’ baadt in een donk ere, melancholische sfeer. Wie fan is van de elektrische jazz van Donny McCaslin (bekend van Bowie’s Blackstar) zal aan deze Doxas veel plezier bele ven. POP FRANCIS & THE LIGHTS
‘ If there was no god and nothing to do, I could be faithful to you ’, zingt Francis Farewell Starlite op zi jn vierde album. H et is niet de enige kle verige gedachte waarmee hi j zijn worsteling met de liefde uitstor t. Maar de Amerikaanse pianist en producer , die vorig jaar een hitje scoorde met Justin Vernon van Bon I ver en ook Kanye, Drake en C hance the Rapper in zi jn adresboekje mocht bijschrijven, komt ermee weg . Soms doet een zwiepende synth aan P rince denken, of hoor je een snik P eter Gabriel. Maar Starlite houdt vooral zijn voet goed op he t rempedaal, zijn droefgeestige electrosoul klooft hij af tot hi j enkel de fijnste stukjes vlees overhoudt. I n ‘Faithful’ is dat een blote piano die hi j geleend heef t van een singersongwriter uit de se venties, ‘ Scream so loud ’ heeft genoeg aan wat dwarse elektronische perc ussie en een lik Autotune. Luid schreeuwen doe t deze alternatieve r&b ne t niet, en dat maakt ze zo (h)eerlijk. KLASSIEK JANÁCEK & SCHUBERT: STRIJKKWARTETTEN
De titel, Horizon funèbre, hoefde niet eens. De zwar te kraaien en gif blauwe onweerslucht boven Van Goghs korenveld zeggen genoeg. Het zijn dan ook nie t de vroli jkste strijkkwartetten die op deze plaat aan elkaar gespiegeld worden. In zijn laatste kwartet tast Schuber t alle registers tussen rouw en rauw af . Alleen al he t originele, lugubere openingsakkoord – majeur dat verschrikt tot mineur – maakt de sprong naar he t honderd jaar later geschre ven tweede kwartet van Janácek heel plausibel. Ook daar wrangheid en ontsteltenis onder he t oppervlak. Door beide klassiekers samen aan te pakk en, mikt he t jonge, Belgische Taurus Quartet hoog. In Schubert primeert alert en intens samenspel, maar sleuren duisternis en spanningsopbouw ook lichte toe tsen en ironie mee in hun val. In Janácek zweten de spelers dan weer elk e noot uit me t de juiste mix van broeierigheid, m ysterie en har tstocht. Sterk eerste deel van wat een intrigerend duoalbum beloof t te worden. SONGWRITER GLEN HANSARD
Na passages als straatmuzikant, frontman van rockband T he Frames en Oscarwinnaar voor de muziek bi j Once, verdiept Glen Hansard zich op zi jn derde soloplaat in blues en Americana. Daarbij mikt de I er voluit op Springsteen, maar landt hi j met grommelende stem en aanzwellende blazers bij Joe Cocker.
Hansard omschrijft zijn rusteloze ziel in contrast met de vrouw die hem aan he t haardvuur wil kluisteren: haar ‘ smile wide as a country mile ’ is nie t voldoende om ‘ the wild yearning inside me ’ te stillen. Daar mogen nog zoveel rammelende gitaarsolo’s en lang uitgesponnen k opersecties over gekieperd worden: van zo ’n platitudes komen niemands haren overeind. ‘ Wheels on fire’ probeert er nog tempo in te jagen, maar be wijst met zijn ‘ we will overcome’ refrein dat protestmuziek stilaan terug in winterslaap mag. ‘ You’re talking, talking, but you ’re not really saying anything ’, sneert Hansard daar. Helaas: hetzelfde geldt voor hem. KLASSIEK BRUCKNER: SYMFONIE NR. 6
Verwondering is de motor van he t recenseren. Enkele maanden geleden plaatsten we kanttekeningen bij een Brucknersymfonie door he t orkest van de Beierse radio. I n Brussel zwaaide Mariss Jansons grootse lijnen en heroïsche apotheosen uit, maar vergat ook pauzes, transities en overgangen mee te in zi jn verhaal te be trekken.
Wat Jansons met deze ploeg nie t lukte, daarin slaagt Bernard Haitink voortreffelijk. Zijn lezing van Bruckners meest atypische, want roekeloze symfonie straalt van spanning en e xtase. Luister hoe hi j het repetitieve ritme van de eerste be weging aanblaast en oppookt tot een alternatie ve Boléro. Hoe hij die hartverwarmende strijkers van he t langzame deel breed laat stromen maar toch alle ritmische finesses in het vizier houdt. H oe hij de beats van dat aar tsgevaarlijke scherzo laat opbrek en tegen jachttaferelen. Haitinks rijk geschakeerde finale hebben we zomaar drie keer na elkaar opnieuw beluisterd. Een aanwinst voor de Brucknermarkt.