MISERIE, MISERIE, MISERIE

Traditionele recepten tegen de armoede schieten tekort

De Belgische economie draait op volle toeren, vacatures raken moeilijker ingevuld. De groei sluipt stilaan naar de twee procent. Premier Charles Michel pakte gisteren in de Kamer uit met zijn prestaties. Hij bestempelde het beleid van zijn voorganger Elio Di Rupo als ‘miserie, miserie, miserie’, naar een quote uit FC De Kampioenen. De PSvoorzitter had enkele kritische bemerkingen gemaakt over de kwaliteit van de nieuwe jobs.

In zijn toespraak voor de gestelde lichamen plaatste koning Filip alvast een terechte kanttekening. ‘Heel wat families vechten nog dagelijks om het einde van de maand te halen.’ Hij vraagt bijkomende maatregelen: de koopkracht aanzwengelen, de werkgelegenheid aanmoedigen en de solidariteit garanderen.

Vandaag zet ook de Belgische federatie van de voedselbanken een kleine domper op die hoeraberichten. Vorig jaar klom het aantal klanten bij de voedselbanken tot 170.000, een ongeziene stijging van 14.000. Ongetwijfeld ligt dat mee aan de komst van heel wat migranten en asielzoekers. Maar ook veel authentieke Belgen krikken hun bestaan op met behulp van de voedseloverschotten.

Wetenschappers zoals Ive Marx en Bea Cantillon voorspelden dat de armoedecijfers onder de regeringMichel eerder zouden stijgen dan dalen. De diverse regeringen in dit land belijden heel wat lippendienst aan een armoedebeleid, maar wezenlijk verandert er op het terrein niet veel. Vorig jaar liet de federale regering alvast het voornemen vallen om de bestaansminima op te trekken tot de Europese armoedegrens.

Rechts denkt dat ‘jobs, jobs, jobs’ de problemen allemaal oplossen. Links zweert bij meer geld. De ervaring leert dat beide opties tekortschieten. Heel wat mensen die worstelen met armoede, missen de

skills om kans te maken op de arbeidsmarkt of verdienen te weinig om het hoofd boven water te houden. Meer geld voor de bestaansminima impliceert dat ook de uitkeringen daar net boven moeten stijgen. Dat is onbetaalbaar.

Het armoedebeleid heeft nood aan een scheut creativiteit waarbij een aantal taboes op de schop gaat. De inspanningen naar activering en opleiding moeten naar omhoog. Kan het kwaad na te denken over de beperking van de werkloosheid in de tijd? Of verkiezen we systemen waarbij werkenden kunnen rekenen op een vorm van uitkering?

Het beleid heeft recht op zijn roes. Maar armoedecijfers die draaien rond de vijftien procent, blijven een smet op al dat goede nieuws.