Derde Wereldoorlog

HOm tien uur brak de hel los toen ze de gang boven mijn gang als een catwalk gebruikten. Twintig stiletto’s boven mijn hoofd

et voordeel van op meerdere plekk en wonen is dat je nog meer buren hebt. M ensen die onder, boven of naast je wonen. N et zoals familie heb je ze nie t uitgekozen maar toch heb je ermee te mak en. Ongemerkt ver vlechten hun levens zich me t de jouwe.

In Antwerpen had ik vroeger een onderbuur vrouw die zo weinig mogelijk contact met mij wilde hebben. W anneer we samen in de lif t stonden, keek ze me nie t in de ogen. Op een dag heb ik haar be trapt toen ze in mi jn kelderbox op haar hurken zat. Dat was bli jkbaar een ge woonte van haar want al jaren dacht ik dat er een lekkage was. Ik zei: ‘ M evrouw, dit was de laatste k eer.’ En sindsdien was ze vriendelijk – ik zou zeg gen bevrijd – en dur fde ze me in de ogen te kijken. Onbewuste processen zijn de meest interessante.

Mijn hoogbejaarde bovenbuur vrouw in Berlijn heb ik één keer ’ s nachts gebeld, om te vragen of ze de tele visie zachter wilde zetten. Ze kwam naar beneden en stond huilend voor mijn deur. ‘ Ik houd alti jd rekening met je’, snikte ze. Z e droeg nooit haar hoge hakk en maar haar U ggs. Als ik thuis was, gebruikte ze een k optelefoon maar die deed pi jn in haar oren. Tranen met tuiten.

Ik zette een kopje thee voor haar . In onze pyjama’s zaten we aan mijn keukentafel. Ik stak zelfs een kaarsje op. Z e zei dat ik overge voelig was. Dat vond ik een interessante omkering van de feiten. Zi j was hardhorend en daarom was ik overgevoelig? En ze zei dat ze me al had horen schreeuwen in mijn slaap. Is ze wel hardhorend of schreeuw ik zo hard?

Dat deed me denk en aan mijn bovenbuurvrouw in Amsterdam die he t concentratiekamp had overleefd. Ook zi j werd wakker van mijn geschreeuw, maar ik werd ook wakker van dat van haar . En wij dronken ’ s nachts ook kopjes thee bij elkaar. We wisten niet wie wie wakk er had gemaakt. Wat ik van haar heb geleerd, is dat he t voor een trauma nie t uitmaakt of je in een concentratiekamp hebt gezeten of dat je bent ver waarloosd door een alcoholiste die je vergif tigt met geheimen.

Terug naar mijn bovenbuurvrouw in Berlijn. Het eerste dat ze zei toen zi j zich vi jftien jaar geleden aan mi j voorstelde, was dat ze vroeger topmodel was ge weest. De lange magere vrouw van ze ventig moest ik terugver talen naar een beauty. Ze liet me foto’s zien die H elmut Newton van haar had gemaakt. Poedelnaakt op high heels. Zelfverzekerd. Krachtig.

In de Helmut Newton Bar op de G endarmenmarkt hangt ze levensgroot. Wanneer ik daar een glas drink, kan ik mi jn ogen niet van haar af houden. Een vrouw van staal in zwar twit. Haar erotiek is een pantser . Resistent aan iedere metooervaring. Krachtig genoeg om heel Berli jn te verpulveren.

Ik had die high heels nooit boven mi j gehoord tot vorige week. Ze vertelde me dat ze ’ s avonds een ver jaardagsfeestje organiseerde met alleen oude vriendinnen uit haar modellentijd. Ik hoorde de hele a vond niets, alsof he t feestje nie t was doorgegaan. Ik had medeli jden met haar. Maar om tien uur brak de hel los toen ze de gang boven mi jn gang als een catwalk gebruikten. Twintig stiletto’s boven mijn hoofd. Het leek wel oorlog boven mi jn hoofd in Berli jn!

Ik moest denken aan de hoge hakk en van mijn moeder die ’ s nachts mijn gedachten per foreerden. Je denkt dat je het huis verlaat, maar elk huis dat je binnenstapt is he t oude huis. Buren zi jn mensen die he t verleden in je wakk er houden.

Om elf uur was he t feestje gedaan. Ik hoorde de vrouwen giechelend de trap af komen en zag hen over de binnenplaats weglopen. Hun agressieve getik weergalmde tussen de muren omhoog. Even leek he t de Derde W ereldoorlog. Het was stil boven. M isschien was dit wel haar laatste ver jaardagsfeestje. Oscar van den Boogaard is schrijver.

Zijn column verschijnt tweewekelijks op dinsdag.