Problemen, problemen

Er zijn dingen waarover ik liever zwijg. Over een Belg bijvoorbeeld, in een klas met anderstaligen.

Nochtans is er genoeg taal, en kom je met werkwoorden als hebben, zijn, eten en drinken al een eind. Ik zou dus kunnen vertellen over problemen waar wij Belgen zoal mee kampen. Dat we te veel drinken (14 procent), te veel eten (43 procent), een te volle agenda hebben (34,5 procent), te veel op sociale media zitten (70 procent). Ik zou kunnen vertellen over nobele initiatieven die ons bezighouden, zoals dertig dagen zonder klagen, of Tournée Minérale.

Alle zorgen in een mensenleven zijn legitiem. Tijdsdruk, een vette lever, en ja, ook een dik achterste. Maar we moeten eerlijk zijn. Als dat uw voornaamste bekommernissen zijn, dan behoort u, net als ik, tot de grote groep die zich deze luxe kan veroorloven.

In januari en februari trekken wij ten strijde tegen wat ons leven naar de knoppen helpt. In groepstherapie kicken we af van het teveel. In dat hysterische gevecht wijzen we demonen aan die ons het leven zuur maken (alcohol, voedsel, werk, internet).

Soms komt zo’n anderstalige in de klas waar ik lesgeef, zo’n transmigrant, vluchteling, inburgeraar of gelukzoeker, hoe je hem ook noemen wil (vaak heeft hij een naam, zoals Samer, Ali of Navid) vertellen dat hij zijn kinderen na jaren terug zal zien, of iets over elektriciteit en gevangenis en dan zoeken we het woord martelen op, of iets over een bom, of over honger. In de weekendkrant (DS 3 februari) lezen we over Darya Safai, die weet dat ze nooit terug zal kunnen naar Iran, ook niet om een familielid te begraven of te troosten.

Geen mens wiens empathisch of rechtvaardig vermogen dan niet geroerd wordt. Aan empathie vaak geen gebrek, aan redelijkheid wel.

79,3 procent van de Belgen loopt weinig tot geen risico op armoede. Wie dit leest, bevindt zich op een van de meest bevoorrechte plaatsen ter wereld. Hoelang is het geleden dat u nederigheid voelde bij dit besef? En toch blijven wij gefixeerd op onze kleine zorgen.

Ik stel voor om een vergeten waarde collectief uit het slib te trekken en een maand vast te houden: dankbaarheid. In al haar prachtige oubolligheid. Niet als oplossing voor wereldleed, niet als opgedrongen optimisme, maar als contragewicht voor de waan van de dag. Kritiek definieert een mens, dankbaarheid niet. Nochtans, het zou ons niet misstaan. Gewoon proberen. Een maand. Of langer.

#merci