Als een meisje beter af is als jongen
Legopoppetjes en dwaze emoji’s roepen herinneringen op aan een ronduit bedroevend jaar voor de animatiefilm. Dan is het sociaalbewogen ‘The breadwinner’, dat vandaag het Brusselse filmfestival Anima opent, gelukkig andere koek.
Met The breadwinner, een ontnuchterende inkijk in het leven onder het juk van de Taliban, gaat vanavond de 37ste editie van het Brusselse filmfestival Anima van start. Deze IersCanadeesLuxemburgse productie maakt bovendien op 4 maart in Los Angeles kans op de Oscar voor beste animatiefilm.
Door de ogen van de elfjarige Parvana (Saara Chaudry) zien we de Afghaanse hoofdstad Kaboel, ze woont er met haar gezin. Nadat haar vader het aan de stok heeft gekregen met een Talibanstrijder en in de gevangenis belandt, ziet het meisje geen andere uitweg dan haar haren kort te wieken en zich te kleden als een jongen. Alleen zo zal ze zich op straat kunnen begeven en eten kopen voor haar familie. Een vrouw mag immers zonder haar man of broer de deur niet uit.
De inventiviteit en bittere volharding van de kleine Parvana grijpen je bij je nekvel. Met volle kracht trekt haar durf je de film in. Wat haar ook overkomt, dit meisje geeft niet op. Als kijker word je daar stil van. Op zulke momenten is het jammer dat er voor de zoveelste maal een fantasierijk verhaaltje komt tussen fietsen dat ze vertelt aan haar broertje.
Angelina Jolie
Als openingsfilm van Anima is The breadwinner, dat gecoproduceerd werd door Angelina Jolie, een stevige binnenkomer. Regisseuse Nora Twomey en de Ierse studio Cartoon Saloon oogstten in het verleden lof met The secret of Kells en Song of the sea. Ook hier kiezen ze voor diezelfde sobere en tegelijk levendige stijl, die Kaboel laat zien als een verontrustende en angstwekkende plek. Passend is dan het kleurenpalet van zachte tinten, dat voorkomt dat deze film snoeihard en dus ongeschikt zou zijn voor jonge kijkers.
Zij behoren immers tot het publiek dat The breadwinner wil aanspreken. De film baseert zich op het kinderboek van Deborah Ellis, de Canadese schrijfster die eind jaren 90 Afghaanse vluchtelingenkampen bezocht om met de jongste generatie te spreken over het leven zoals zij dat kenden.
Buitenbeentje
Plaats The breadwinner in het rijtje van recente animatiefilms en je kan alleen maar verrukt vaststellen dat het een hoopgevend buitenbeentje is. Het voorbije jaar hengelden studio’s en makers zonder schaamte in de vijver met bespottelijke ideeën – zolang de kassa maar rinkelde. Of wat anders te denken van een film als The emoji movie, die zich afspeelt in de wereld van emoticons? Even overbodig waren Cars 3 en The Lego Ninjago movie, pulp die zich uitsluitend bekommerde om de extra verkoop aan merchandising.
Maar het meest sprekende bewijs van de karige oogst, zijn de animatiefilms die – naast The breadwinner – straks kans maken op de Oscar. Zo zijn gek genoeg zowel Ferdinand als The boss baby genomineerd. De ene is niets meer dan een slap dertienineendozijnverhaaltje over anderszijn, de andere voert een baby op die moeiteloos de makers overklast in durf.
Ook het teleurstellende Loving Vincent – 900 olieverfschilderijen en een goedkoop streepje detective rond de dood van Van Gogh – en de Pixarfilm Coco maken kans. Alleen die laatste verdient het werkelijk: Coco is heerlijk fantasierijk en levendig, en dat terwijl het allemaal draait om het feest van de Día de Muertos, het Mexicaanse Allerheiligen. Heeft Pixar het dan toch nog in de vingers?
Het is echter de hoogste tijd voor animatiefilms zoals The breadwinner: ze gaan over de actualiteit en pleiten zowel bij kinderen als bij volwassenen voor empathie. Maar dat is een gat waar maar weinig grote studio’s durven in te duiken.
The breadwinner van Nora Twomey: op 9/2 (uitverkocht) en 11/2 in Flagey, Brussel
Het is de hoogste tijd voor animatiefilms zoals deze: ze gaan over de actualiteit en pleiten zowel bij kinderen als bij volwassenen voor empathie