De Vlaamse ‘mukbang’

I n Pyongyang zitten momenteel te veel journalisten samen op te weinig kilometers, en met te weinig om over te berichten. Dat kan maar tot één ding leiden: humaninterestreportages. En helaas leidt dat in een ‘exotische’ locatie als ZuidKorea al snel tot neerbuigende stukjes zoals die VRTvideo over mukbang.

Ja, ja, het klinkt raar: mensen die via het internet kijken naar andere mensen die eten. Maar het wordt vooral raar als je er vanop een veilige culturele afstand veralgemenende theorietjes over maakt. De VRT bestempelt het als een ‘bizarre trend’, en legt uit: ‘In ZuidKorea voelen veel mensen zich eenzaam en vinden ze het leuk om mensen te zien eten.’

Voilà, de diagnose is gesteld: het betreft zielige weirdo’s! Na 2 minuten en 7 seconden weet u alles wat u hoefde te weten over ZuidKorea.

Maar stel nu dat de ZuidKoreaanse tv het EK voetbal wil uitzenden (ik zeg: stel), en er geraakt in tussentijd in Brussel een stadion gebouwd (ik zeg dus: stél). Dan zitten hier in 2020 ZuidKoreaanse journalisten de verloren uren tussen de matchen vol te filmen. Misschien hebben ze het dan over die rare Vlamingen die elke dag kijken naar Jeroen Meus die kookt. Niet omdat ze die gerechten ook willen klaarmaken, nee, gewoon omdat ze geen échte vrienden hebben om mee te koken.

Wat is het verschil tussen Dagelijkse kost en mukbang? Eerlijk gezegd: ik heb niet het geduld om lang genoeg naar mukbang te kijken, of naar Dagelijkse kost (sorry, Jeroen!), voor een onderbouwde opinie. Maar ik zie wel meteen dat veel mukbang draait rond conversatie. Je praat of chat met een populaire persoon. Zoals Jeroen Meus ook met jou praat, maar bij hem kun je niets terugzeggen. En het gaat ook om kennismaken met nieuwe gerechten – maar in plaats van te leren hoe je ze klaarmaakt, leer je of ze lekker zijn. Is dat zieliger? Of is kijken naar kookprogramma’s terwijl je hooguit ooit een ei bakt, het zieligst?

Na 2 minuten en 7 seconden weet u alles over de Zuid-Koreanen