Sjorren aan een beestenvel
Weinig televisiemakers zijn zo bedreven in het regis treren van kleine en breekbare menselijke verhalen als Arnout Hau ben. Of hij nu de Weg naar Compostela loopt of toeristen staat uit te horen in Manneken Pis, altijd levert het memorabele tv op.
Ook in Leve de zoo!, een tvreeks van productiehuis De Chinezen over de Zoo van Antwerpen die dit jaar 175 wordt, gaat Hauben op zoek naar human interest. Makkelijk is dat niet, want de spilfiguur van de eerste aflevering, de allereerste Zoodirecteur Jacques Kets, is honderdvijftig jaar dood. Daar krijgt zelfs Hauben geen bruikbare quotes meer uit.
Gelukkig is daar nog Mieke De Leeuw, net als Kets indertijd taxidermist van beroep. De Zoo, die in zijn beginjaren een exclusieve privéclub was waar de bourgeoisie haar dochters en zonen kwam showen, was onder Kets nog een museum waar vooral opgezette dieren te zien waren. Zoals Kets toentertijd zet De Leeuw vandaag dieren op, en voor de Zoo restaureerde ze het skelet van Jacqueline, de eerste levende olifant die Kets naar Antwerpen haalde, helemaal uit Birma. De scènes waarin De Leeuw in haar atelier staat te sjorren aan een beestenvel dat niet goed om zijn mal wil passen, zijn vintage Hauben.
Maar niet elke zoomedewerker heeft het naturel en de guts om in een Haubenformat te passen, en dus bevatte de eerste aflevering gisteren ook veel slappe scènes, waarin Haubens productiehuis bij de montage best wat flinker de schaar had mogen zetten. Net als in het taalgebruik van Hauben zelf overigens (Ebde gij op Jacques Kets gedacht bij de restauratie?), die bij momenten dieper in het Verkavelingsvlaams wegzonk dan alle stalknechten van de kaar.
Hoe legitiem het is om wilde dieren in een kooi te kijk te zetten, zowel vroeger als vandaag: daarover kun je je vragen stellen. Dat doet Hauben in deze eerste aflevering niet. ‘Waw! Schitterend! Fantastisch!’, zegt hij wanneer een chimpanseejong dat in gevangenschap werd geboren en zijn hele jeugd achter dierentuinglas heeft doorgebracht, bij de inhuldiging van een openluchtverblijf voor het eerst in zijn leven buitenlucht ademt en gras onder zijn voeten voelt.
Wel vertelt hij het verhaal van babychimpansee Susanna, door Kets met de boot uit Afrika gehaald en bij hem thuis met de papfles grootgebracht. En met een bejaarde Antwerpse mevrouw die in de jaren 80 eveneens een babychimp opvoedde als haar eigen kind, gaat hij deze Judy weer opzoeken – ze is inmiddels verhuisd naar de Zoo. Zo hartverscheurend als het weerzien tussen beide dames in beeld werd gebracht: ook dat was vintage Hauben.
Leve de zoo! ¨¨èèè zoologie bij el
Hoe legitiem het is om wilde dieren in een kooi te kijk te zetten, daarover kun je je vragen stellen. Dat doet Hauben niet