Flaptekst

Op zijn begrafenis in 2006 bood alleen nog de wervende flaptekst soelaas die Allan Chappelow (86) ooit voor zijn eigen boek geschreven had. De voorganger van de rouwdienst had de aflijvige niet gekend. De verre familieleden en de vage kennissen die opgedaagd waren, eigenlijk ook niet. Om toch iets zinnigs over de dode te kunnen zeggen, las de priester dan maar het achterplat voor van Chappelows boek over George Bernard Shaw. Een publicatie die als cover bovendien de allerlaatste foto van de auteur van Pygmalion had, in 1950 bijna toevallig genomen door Chappelow zelf.

Ik verzin het niet.

Met een flaptekst eindigt het verhaal van een bejaarde man die in 2006 het slachtoffer van een gruwelijke moord was.

De politie had zijn toegetakelde lijk ontdekt onder een dikke laag van zijn manuscripten.

Ook dat verzin ik niet.

Dit klonk allemaal zo romanesk, dat ik me verplicht voelde om toch maar even zijn bestaan te checken. En ja. Allan Chappelow is meer dan een lijk onder een pak papier; hij heeft een leven gehad. Wikipedia kent hem als schrijver, journalist en fotograaf (maar ook als slachtoffer); de beroemde foto zit in de National Portrait Gallery in Londen en zijn boeken, twee biografieën over George Bernard Shaw en een reisverhaal over de USSR, zijn nog antiquarisch te koop.

Maar dat boeit de getuigen in Blood on the page (Heinemann), het truecrimeboek van de Britse onderzoeksjournalist Thomas Harding, maar matig; zij maken van Chappelow een cliché: een eenzaat, een excentriekeling, een rijkaard die zijn veel te grote kast van een huis in het exclusieve Hampstead verwaarloosde. Kortom, een geschikt doelwit voor een roofmoordenaar.

Het tafereel van de begrafenis staat ergens onopvallend halverwege Hardings nononsense reconstructie van de misdaad en van het proces van de vermoedelijke dader, Wang Yam, een juridische affaire die tot vandaag voortsleept.

Blood on the page is spannend omdat er een geheim proces aan te pas komt, zonder pers of publiek in de rechtszaal, en omdat er op het einde onverwachts nog sprake is van seks. Dat zal wel. Maar voor mij houdt enkel en alleen die scène met de flaptekst het boek overeind.

Soms zijn een paar zinnen voldoende om van een boek een onvergetelijke ervaring te maken. De rest sla ik niet op in mijn geheugen, maar dat ene tafereel is nooit meer te wissen.

Allan Chappelow is meer dan een lijk onder een pak papier; hij heeft een leven gehad