Youtube: nu ook live in de concertzaal
Geen radio, tv of reclame, en toch verkoopt Dodie Clark al haar zalen uit. De Britse maakt deel uit van de Youtubegeneratie van muzikanten: ze kweken eerst een hondstrouwe fanbase op sociale media, en maken dan de sprong naar de muziekindustrie.
Al om tien uur kampeerden Aurélie en Lea (beiden achttien) voor La Madeleine in Brussel. In de bijtende koude van de poolwervel, voor een concert waarvan de deuren pas open gingen om zeven uur. Ze waren niet alleen: na de middag stond er al een tiental mensen, om zes uur stond de halve straat vol.
Was Kendrick Lamar nog een dag blijven plakken in België? Of zou Justin Bieber een verrassingsconcert spelen? Niets van: de enthousiaste, zingende groep tieners stond daar toegewijd te zijn voor Dodie Clark. De 22jarige Britse zangeres is bezig aan haar eerste Europese tour, met ook haltes in Berlijn, Keulen, Parijs en Amsterdam. Ze speelt er in kleine zaaltjes (de Magdalenazaal ontvangt 900 bezoekers), maar die zijn wel uit verkocht. En dat zonder radio, tvof andere aandacht.
Dodie haalt haar fanbase waar ze zit: op Youtube en Instagram. ‘We waren zelf verbaasd dat de tickets zo vlot verkochten’, zegt Natacha Bekaert van organisator Greenhouse Talent. ‘Sommige artiesten verkopen nog steeds moeilijk ondanks airplay en festivalshow. Voor Dodie moesten we zelfs geen Facebookcampagne lanceren.’
De Britse maakt deel uit van de Youtubegeneratie van muzikanten, die hun fanbase zelf opbouwen via sociale media. Met eigen liedjes, maar ook met charmante covers, vlogs over hun leven, grappige sketches of filmpjes waarin ze vragen van fans beantwoorden. Zie ook: Jacob Sartorius, Troye Sivan en Shawn Mendes. Allemaal bouwden ze eerst een publiek op via hun eigen platform (respectievelijk veertien miljoen op Musical.ly, drie miljoen op Youtube en vier miljoen op Vine) voor ze opgepikt werden door de reguliere muziekindustrie. Inmiddels passeerden ze alle drie door ons land – Mendes verkocht zelfs Paleis 12 uit.
Stigma’s
Dodies Youtubekanaal (Doddleoddle) telt momenteel 1,4 miljoen volgers. Ze begon er zes jaar geleden met ‘Rain’, een zelfgeschreven pianoballade, opgenomen met een ruisende webcam voor een rommelig bureau – naast haar keyboard lag een doos Guylianpralines. Er volgden piano of ukelelecovers van Regina Spektor, Adele of Gotye, uitgebreide vlogs waarin ze eerlijk vertelde over haar worsteling met eetstoornissen, paniekaanvallen of depressies, meer eigen nummers, en vooral: meer volgers. En wanneer ze in 2017 haar ep You uitbracht, schreef Dodie geschiedenis: voor het eerst prijkte een Youtuber zonder steun van een platenlabel in de Britse album top 10.
Clark zag haar kanaal nooit als een lanceerplatform voor een muziekcarrière, vertelt ze backstage. ‘Ik wilde mijn liedjes gewoon delen met de wereld, en omdat ik niet elke week een nieuw nummer kon schrijven, begon ik te experimenteren met vlogs.’ Nu wint ze stilaan fans die haar niet kennen van Youtube, maar van Spotify of iTunes. ‘Erg fijn’, vindt Dodie. ‘Ik vind niet dat je je moet schamen een Youtuber te zijn, maar er is wel een stigma. Omdat velen pas achteraf begonnen met muziek, om van de roem te profiteren.’
Zo stond Nederland in november nog op zijn achterste poten over FamkeLouise, een beautyvlogster die de kattenvalse rapsong ‘Op me monnie’ opnam. En in de VS haalde patservlogger Jake Paul 180 miljoen views op het schabouwelijke ‘It’s every day, bro’. Diens broer Logan, die in 2017 tien miljoen euro verdiende met vloggen, kwam in nog woeliger water terecht: rond oudejaar trok hij met zijn bro’s naar een Japans bos waar mensen regelmatig zelfmoord plegen. Goed voor een boel clicks, maar ook striemende controverse.
Dodie, het hele gesprek lang de zachtheid zelve, huivert wanneer de naam valt. ‘Mannen als Logan
Paul zijn fucking despicable. Het is moeilijk om daarmee een platform te delen: hun wandaden reflecteren zo ook op mij. Maar meer dan enkele weken zijn advertentieinkomsten schorsen, deed Youtube niet. Doodzonde.’
1,4 miljoen knuffels
Wie Dodie ziet optreden, snapt meteen waarom het botst met clickgretige Youtubers. Haar liedjes zijn doodeerlijk, haar band met het publiek authentiek. Waar sommige songwriters hermetische performances afleveren, zorgt Dodie voor een connectie. ‘Ik houd mezelf voor de geest dat je niet voor een publiek, maar voor elke individuele persoon zingt’, zegt ze. Bij ‘Secret for the mad’, een song over het dieptepunt van haar depressie, kijkt ze mensen secondenlang in de ogen tijdens het refrein: ‘I promise you, it’ll all make sense again.’
Dodie is een hartsvriendin op afstand, klonk het voor de show ook bij de wachtenden die zich voor de deur in warmtedekens wikkelden. Die devotie werkt soms stresserend: ‘but they love you/ over and over they love you/ thousands and thousands of eyes, just like mine/ aching to find who they are’, luidt het lieflijke walsje ‘Burned out’. ‘Mensen zeggen me soms: jij bent de enige reden waarom ik hier nog ben’, zegt Clark. ‘Helaas kan ik geen 1,4 miljoen knuffels uitdelen.’
Ze lijkt nochtans goed bezig. Dodies songs zijn misschien minder complex dan die van haar voorbeelden Kate Nash of Regina Spektor, maar staan bol van melodie en kraakheldere teksten waarin haar persoonlijkheid doorklinkt: meer nog dan de muziek is het dat wat haar onweerstaanbaar maakt. De zaal zingt mee, ogen gesloten, een traan in de ooghoek. Live voelt de omhelzing nog echter dan door het scherm.
Met de ep ‘You’ schreef Dodie geschiedenis: voor het eerst prijkte een Youtuber zonder platenlabel in de Britse album top 10