You give rosé a bad name

W at is er nog minder rock’nroll dan je eigen rosé uitbrengen? Geef toe: da’s een moeilijke! Maar je zou die rosé misschien een naam kunnen geven die verwijst naar je warmste familieherinneringen. Iets als Diving into Hampton water, zeg maar. Jawel, zo heet de rosé van eighties hair metal godheid Jon Bon Jovi. De frisse duiken in het water van Hampton, samen met zijn zoon Jesse, waren de ‘inspiratie’ voor een combinatie van grenache, cinsault, mourvèdre en Maalox (de Maalox wordt afzonderlijk verpakt en is optioneel).

Een glaasje rosé bestellen is weliswaar minder uncool dan een doosje fristi. Maar het scheelt niet gek veel, en dat ligt dan vooral aan dat rietje. Toegegeven, sommige mensen zijn ervan overtuigd dat rosé sinds een jaar of drie helemaal hip is.

De nieuwe cava, zeg maar. Maar daarover kunnen we kort zijn: nee.

Nu is niet de vader, maar wel zoon Bon Jovi het brein (ach, wat heet?) achter deze merchandising. Senior heeft zelfs voldoende attitude om te pochen dat hij ‘niks, geen ene zier’ afweet van wijn. En dat hij tot voor kort in de overtuiging leefde, dat je rosé verkrijgt door witte en rode wijn te mengen. Waarmee hij die mythe voor eens en voor altijd de wereld uithelpt. Dát mag hij wel op zijn conto schrijven.

Ik zou kunnen vertellen dat, samen met deze rosé, de helden van mijn jeugd de gootsteen ingaan. Maar dat klopt niet. Als ik in 1986 al eens de dansvloer zou zijn opgegaan op de tonen van ‘Living on a prayer’, dan bestaan daar alleszins geen beelden van. The Police, dàt waren mijn helden. Al was hun kapsel nauwelijks minder fout.

Natuurlijk was Bon Jovi nooit echt rock’nroll, laat staan metal. Daarvoor waren hun haren te donzig – zie je Neil Young of Keith Richards al negentig minuten in de badkamer staan met een haardroger? – en hun melodietjes te suikerig. En te rozig. Ja, een beetje als rosé eigenlijk, nu u het zegt.

Een glaasje rosé bestellen is minder uncool dan een doosje fristi, maar het scheelt niet veel