De medaille die de pijn stilt
Tien jaar nadat hij werd neergeschoten door de moordenaars van Kitty Van Nieuwenhuysen, zag Ismaël Sacoor zijn zoon brons veroveren op het WK.
BRUSSEL I Iedereen in ons land kent de broers Borlée. Maar wie geen fervente atletiekliefhebber is, had wellicht nog nooit van Jonathan Sacoor gehoord. Amper achttien jaar oud, geboren en getogen in Lot, deelgemeente van Beersel, de Vlaamse Rand rond Brussel. Zijn vader: Ismael Sacoor, met Portugese ouders en Indische grootouders. Opgegroeid in Portugal en naar België getrokken om te studeren. Toen hij er de Nederlandse Judith tegenkwam, bleef hij ‘plakken’ in België. Jonathan lacht: ‘Ik mag me dus een wereldburger noemen.’
Atletiek was zijn uitlaatklep, remedie tegen hyperactiviteit. Vader Ismaël: ‘Jonathan is met atletiek begonnen, toen hij zes jaar oud was. Mijn vrouw en ik vonden het belangrijk dat onze kinderen sportten. Ikzelf was ook atleet en werd nog kampioen bij de junioren in Portugal. Als we op vakantie waren, ging Jonathan altijd met me joggen op het strand. Toen heeft hij de microbe te pakken gekregen.’
Drie kogels
Een bijzonder talent, met een bijzondere achtergrond. Want Jonathan was nog maar een tweetal jaar met atletiek bezig toen het gezinSacoor door gewapende gangsters thuis werd overvallen. In de nacht van 3 op 4 december 2007 drongen de moordenaars van agente Kitty Van Nieuwenhuysen (23) hun woning binnen. Ze wilden de wagen van het gezin stelen, maar vader Ismaël – een karateliefhebber – betrapte hen en gaf zich niet gewonnen. Het kwam tot een schermutseling, waarbij de gangsters hun wapen trokken en Ismaël met drie kogels neerschoten. Toen ze wilden vluchten, botsten ze op een combi van de politie van Beersel en openden onmiddellijk het vuur. Daarbij werd Van Nieuwenhuysen gedood en raakte haar collega, Peter Van Stalle, gewond.
‘Ik kan die dag nooit meer vergeten’, zegt Ismaël. ‘Een kogel heeft een zenuw geraakt, waardoor ik nog steeds constant pijn heb. Die pijn gaat nooit meer weg. Mijn linkerbeen voel ik bijna niet meer. Ik heb een pijnpomp met medicatie om het wat dragelijk te maken.’
Sporten kan de vader sinds de schietpartij niet meer. ‘Maar ik ben enorm fier dat mijn zoon het nu zo goed doet. Zijn prestatie betekent eindelijk iets positiefs voor ons gezin. Ik ben er héél trots op dat het sportief zo goed met hem gaat. Bovendien studeert hij ook nog en behaalt hij ook daar goeie resultaten.’
Op oude foto’s is te zien hoe Jonathan na de schietpartij tien jaar geleden samen met zijn drie jaar oudere zus door de politie worden opgevangen. Op het proces tegen de moordenaars van Kitty Van Nieuwenhuysen bleek dat de kinderen er nachtmerries aan overhielden. Intussen heeft Jonathan de knop allang omge draaid. Hij probeert nog zo weinig mogelijk aan de veelbesproken schietpartij te denken. ‘Wat kan ik er nog over zeggen? Ik was nog zo jong toen’, zei hij gisteren. ‘Voor mij is dat echt een afgesloten hoofdstuk. Ik ben nu vooral blij dat ik dit succes heb behaald en dat mijn ouders fier op mij zijn.’
Bibberen en beven
Vorig jaar was Sacoor reserve op het WK in Londen, maar moest hij niet aan de slag, afgelopen weekend in Birmingham wist hij sowieso dat hij zou lopen. ‘Op dat WK in Londen was ik al van mijn sokken geblazen toen ik op het oefenterrein op enkele meters van Usain Bolt stond. En nu was ik zo zenuwachtig, ik kon amper mijn rugnummer opspelden. (lacht) In de oproepingskamper (waar de atleten vlak voor de start verzamelen,
‘Ikzelf kan nooit meer sporten, maar ik ben zo fier dat mijn zoon het nu zo goed doet’
red.) was ik aan het bibberen en beven. Normaal, toch, voor mijn eerste deftige wedstrijd met de Belgian Tornados. Maar chapeau hoe de broers Borlée mij op sleeptouw hebben genomen, zij bleven mij raad geven. Ik ben wat trots dat ik mijn deel heb kunnen doen voor de bronzen medaille. Maar maak van mij nu geen Borlée, ik kan nog veel progressie maken.’
Vader Ismaël vindt het goed dat zijn zoon nu vooral vooruitkijkt. ‘Jonathan heeft destijds wel beseft wat er gebeurd is’, zegt hij. ‘Maar gelukkig staat hij er nooit meer bij stil.’ Ook Ismaël wil nu naar de toekomst kijken. En die ziet er mooi uit, beseft hij. ‘Binnenkort is er het WK voor junioren in Finland. En het belangrijkste zijn natuurlijk de Olympische Spelen. Dat wordt hopelijk de grande finale voor mijn zoon.’
‘Gelukkig staat Jonathan er nooit meer bij stil. Maar zelf kan ik die dag nooit meer vergeten’