De laatste koers verloren
Mark Vanlombeek, een kwarteeuw lang sportjournalist bij de openbare omroep en daarna woordvoerder van VTM, is zondag overleden aan de gevolgen van kanker. Hij werd 67.
Mark Vanlombeek vertelde in november vorig jaar in Het Nieuwsblad over zijn ziekte, enkele maanden nadat bij hem uitgezaaide maagkanker was vastgesteld. ‘Ik kom dit te boven’, zei hij toen. ‘Ik moet het geloven. Een coureur die niet gelooft dat hij de koers kan winnen, zal die ook niet winnen.’ Het heeft niet mogen baten. Vanlombeek overleed zondag, thuis, omringd door zijn familie.
Vanlombeek was van 1975 tot 1999 een van de sterkhouders van de VRTsportredactie. Hij volgde Fred De Bruyne op als vaste wielercommentator, wat toen geen makkelijke opdracht was. De Bruyne was in een vorig leven een verdienstelijk wielrenner geweest, zoals Rik De Saedeleer een verdienstelijk voetballer was geweest, en beide BRTcoryfeeën werden in die tijd als onvervangbaar beschouwd: hun sportverleden bezorgde hen een natuurlijke autoriteit waarop moeilijk viel af te dingen.
Wielerencyclopedie
Vanlombeek slaagde er toch in De Bruyne te doen vergeten. ‘Mark onderscheidde zich door zijn fenomenale encyclopedische kennis over de koers’, zegt voormalig wielerjournalist Rik Vanwalleghem. ‘Hij wist vaak jaren later nog perfect te vertellen wie er wanneer in welke ontsnapping zat en wanneer die moest lossen.’
Het mogelijke gemis aan eigen wielerervaring onderving Vanlombeek trouwens door, onder meer in de Ronde van Frankrijk, voormalige renners als Eddy Planckaert en Johan De Muynck mee op sleeptouw te nemen. Zo werd hij in Vlaanderen de uitvinder van het cocommentaar.
Vanlombeek was ook te vinden voor het duocommentaar. Hij vormde geregeld een tandem met Mark Uytterhoeven, die daar gisteren lyrisch op terugblikte bij Sporza. ‘Ik bewaar alleen maar goeie herinneringen aan Mark. We hebben twee volledige Rondes samen gedaan. Dat zijn er niet veel, maar wel twee intense. Het was de Tour van 1989 met de 8 seconden van LeMond en Fignon, en die van 1990. Mark was de ge
‘Ik bewaar alleen maar goeie herinneringen aan Mark. We hebben twee Rondes samen gedaan. Hij was de gevestigde waarde, ik het pummeltje’
MARK UYTTERHOEVEN
Tvmaker
vestigde waarde, ik het pummeltje. Hij zei dat we een systeem moesten ontwerpen om het commentaar beter te maken, dat we niets aan het toeval mochten overlaten. Hij was altijd bijzonder goed voorbereid.’
‘Mark was ook een erg genuanceerd commentator’, zegt Vanwalleghem. Hij liet zich niet meeslepen door de vedettenstatus van sommige renners, en hij bleef nuchter bij de dopingverhalen.’
Op zijn vijftigste maakte Vanlombeek nog de overstap naar de concurrentie. Niet als schermgezicht, wel als woordvoerder van VTM. ‘Een stap die toen niet vanzelfsprekend was, hij gaf er heel wat zekerheden voor op’, zegt Peter Bossaert, ceo van Medialaan, in een mededeling. ‘Marks overlijden komt hard aan. Hij was een warm man vol passie voor zijn werk.’
Begenadigd verteller
Na zijn pensioen in 2010 ging Vanlombeek nog de baan op met de theatershow Van onze reporter
ter plaatse, waarin hij verhalen vertelde uit zijn veertigjarige mediacarrière. In 2012 wist CD&Vparlementslid Eric Van Rompuy hem te overhalen op te komen bij de gemeenteraadsverkiezingen in zijn woonplaats Zaventem. Vanlombeek raakte verkozen met 412 voorkeurstemmen. ‘Tot eind vorig jaar heeft hij geen enkele gemeenteraad gemist’, zegt Van Rompuy. ‘Hij hield zich vooral bezig met de sportinfrastructuur en de werking van het nieuwe cultuurcentrum van Sterrebeek.’
Vanlombeek signeerde in november vorig jaar nog op de Boekenbeurs zijn laatste boek, Major
Tom Simpson. Hij heeft een vijftal wielerboeken op zijn naam staan, telkens geschreven met een coauteur. ‘Hij was een begenadigd verteller, maar hij schatte zichzelf als schrijver lager in’, zegt Manu Adriaens, met wie Vanlombeek het boek Goeiemiddag, beste sportlief
hebbers maakte. Vanlombeek sukkelde al langer met zijn gezondheid. Hij was diabetespatiënt (en mede daarom sinds 2009 peter van de Vlaamse Diabetesvereniging) en leed aan artrose in de rug.
Vorig jaar in november wist hij al dat zijn ziekte ongeneeslijk was, maar hij hoopte dat ze zich tot een ‘chronische kanker’ zou ontwikkelen. Hij probeerde in ieder geval zo lang mogelijk van het leven te genieten, vertelde hij in Het
Nieuwsblad. ‘Wandelingen maken en pannenkoeken eten met mijn vijf kleinkinderen: schitterend. En trappisten drinken: minder dan vroeger, maar ik geniet er des te meer van.’