Hable con Pedro
Theater Pillenslikkers, prostituees en zuiderse pathetiek: Lazarus doet het filmuniversum van Pedro Almodóvar alle eer aan.
Ze zou de ideale Almodóvaractrice zijn, grap te Laurence Roothooft weleens. En laat de vrouwen in zijn films op maat gesneden zijn van theater en dramatiek. De Spaanse maestro achter Hable con ella en La piel que habito stouwt zijn beeldballetten het liefst vol met bevlogen diva's en hoeren aan de rand van de waanzin. En seks, véél seks. Dat Muy complicado een ode aan Almodóvar is, spreekt al uit het promobeeld. Roothoofts gezicht is in tweeën gesplitst: half naturel, half gestift met paarse strepen. Naakte mens en opgetutte travestiet in een persoon. Zo als Don Pedro verstaat ook Lazarus de kunst om zijn buitensporige karakters op te voeren zonder aan menselijk heid in te boeten. 'I paint my emotions on my face so everyone can understand me’, mijmert een vrouw uit de bonte, Felliniaanse stoet.
Logischerwijs boetseren Roothooft, Randi De Vlieghe, Steven Beersmans en Els Olaerts hun narratief liever intuïtief. Muy complicado is, meer dan plot, een filmische collage van schietscènes, sierlijke dans en pathetische ballades, maar die werkt wonderwel, te meer omdat het viertal zich met veel zwier en timing in absurde bochten wringt, met als hoogtepunt een scène waarin Roothooft zich bevredigt met de hoorn van een rinkelende telefoon.
Anderzijds verliest Muy complicado aan kracht wanneer de verbeelding stokt. Zo hoefde de voorspelbare bood schap ('ge speelt allemaal uw kostuum') niet geëxpliciteerd en had één bezielde playback volstaan. Maar het portret van deze bronstige, onfortuinlijke gelukszoekers blijft schalks en gevoelig. Heilige huisjes gooien ze liever omver, maar eentje blijft intact, zo suggereert het groene apothekerskruisje boven de scène: hun geloof in oplapwerk.