De omgekeerde wereld
Door #MeToo vallen mannen wereldwijd nog altijd van hun voetstuk, al zijn de reacties en de impact niet overal dezelfde. Dit weekend zag ik een Frans tvprogramma over de ZwitsersEgyptische islamgeleerde Tariq Ramadan. Sinds oktober 2017 werd hij al viermaal officieel beschuldigd van verkrachting, in Frankrijk, Zwitserland en Amerika.
Alsof dat niet volstaat, kwam vorige week aan het licht dat hij zijn academische kwalificaties jarenlang heeft gefingeerd. Zijn mediagenieke, intellectuele reputatie berustte op een reeks academische aanstellingen, waaronder in Rotterdam en later in Oxford. Die posities volgden nadat Ramadan zichzelf als professor aan de Zwitserse Université de Fribourg had voorgedaan. Maar die aanstelling was verzonnen.
Ramadan heeft een groep trouwe moslimvolgelingen. Ook in de media werd hij veelal warm onthaald als vrome moslim, multicultureel boegbeeld en briljante theoloog. In januari 2013 verscheen hij bijvoorbeeld als superster in Reyers laat in gesprek met een enthousiaste Meyrem Almaci (Groen). Maar Ramadan was altijd controversieel: zijn grootvader stichtte de Moslimbroederschap en zijn broer pleitte openlijk voor de sharia. Tariq Ramadan gold als gematigd, al wezen critici op zijn dubbele tong: afhankelijk van het publiek verkondigde hij fundamentalistische, dan wel berustende boodschappen.
Momenteel zit hij opgesloten in een Franse cel, terwijl het onderzoek voor verkrachting loopt. De rechter vreest dat de beschuldigde de benen neemt naar het buitenland. Maar Ramadan beweert het slachtoffer te zijn van een zionistisch complot, wat zijn aanhangers gewillig geloven. Tegen die opsluiting hebben zij dan ook een petitie opgestart. Die werd wereldwijd meer dan 120.000 keer getekend. In de hele #MeToocontext is deze zaak opmerkelijk: de aanklacht leidt tot een massale steun voor een vermoedelijke dader.
Even opmerkelijk is dat Ramadans slachtoffers nu ook geweld vrezen en ondergedoken leven. Enkele aanklachten gebeurden anoniem, maar Henda Ayari diende openlijk een klacht in. Sindsdien wordt ze op sociale media met zwaar verbaal geweld aangepakt, ervan beschuldigd een zionistische pion te zijn (ik herhaal de rabauwentaal liever niet) en krijgt ze politiebescherming.
De beschrijvingen van de aanklachten jegens Ramadan doen de lezer huiveren: de vrouwen gewagen van verkrachtingen met uitzonderlijk geweld, langdurige vernederende behandelingen en pogingen tot wurging. De zaak moet nog ten gronde worden uitgeklaard. Duidelijk is wel dat slachtoffers, ook vermeende, respect en ondersteuning verdienen. Niet extra geweld en bedreiging.