Een warm tvlappendekentje
Hier waren we, eerlijk ge zegd, met lange tanden aan begonnen. Een poli tiereeks, gecoproduceerd door Netflix en de BBC, met de vluchtelingenproblematiek als rode draad? We maakten ons al op voor natgeregende grauwe achterstandswijken, metalen poorten van asielcentra die met veel kabaal dichtslaan, en een rechtlijnig verhaaltje over Britse racisten die een vluchteling een kopje kleiner maken.
Niets van dat alles, op enkele natgeregende grauwe achterstandswijken na (maar zelfs die zijn prachtig in beeld gebracht). Collateral is een vierdelige reeks die maar langzaam haar schoonheid prijsgeeft, maar dan merk je: dit is een edelsteen met zo veel liefde geslepen dat hij nog lang blijft fonkelen nadat je de tv hebt uitgezet (Jezus, waar gaat die beeldspraak naartoe, zeg).
Collateral is geen spek voor ieders bek. De moordscène, die meteen virtu oos de toon zet, is halverwege de reeks al zo goed als opgelost. Weg spanning. De meeste personages die in die eerste minuten worden voorge steld, hebben maar zijdelings of helemaal niets met de zaak te maken. Welkom, verwarring. Het hoofdpersonage, de zwangere politieagente Kip Glaspie (de fenomenale Carey Mulligan, die u moet kennen van prachtfilms als Shame en Drive) is bij momenten niet eens het hoofdpersonage. Weg, betrokkenheid. Dat Kip zwanger is, heeft geen enkele invloed op wat dan ook. Dat ze vroeger polsstokspringster was, al helemaal niet. Nog meer verwarring.
Geen spanning, geen betrokkenheid, veel verwarring. Wat zou je dan blijven kijken? We weten het ook niet, maar we zijn wel blijven kijken. Naar verhaallijnen die abrupt stoppen, of langzaam uitdoven. Naar personages die het goed menen (Nicola Walker, nog zo’n rasactrice, als lesbische priester!) en toch het deksel op de neus krijgen. Naar personages die des duivels zijn (we willen niet te veel prijsgeven) en op het eind gewoon de trein naar Luxemburg nemen. Naar Iraakse vluchtelingen aan wie een verblijfsvergunning beloofd wordt, die ze op het eind nog altijd niet hebben. Naar de plaatselijke LabourMP die zijn partij een geweten wil schoppen (‘We’re turning into a nasty little country!’) maar van zijn privéleven gewetenloos een puinhoop maakt. Naar een zwarte politieman die vindt dat te veel van die Arabieren asiel krijgen. Collateral is af en toe sloganesk, maar wie zonder zonde is, werpe de eerste edelsteen. Dit is zo’n veelkleurig lappendeken dat het je soms begint te duizelen. Maar wel warmer dan een fleeceje van Ikea.
Geen spanning, geen betrokkenheid, veel verwarring, wat zou je dan blijven kijken? We weten het ook niet, maar we zijn wel blijven kijken