Daar heb je de toekomst al
vond alles voortdurend ‘gewéééldig’ en sprak haar gasten toe als was ze een kleuterjuf.
Het idee is best origineel en ambitieus – het is dan ook een aangekocht idee, je zult het altijd zien. Gewone mensen, die iets ongewoons hadden meegemaakt en om die reden een ongewoon plan hadden opgevat, mochten een jaar geleden in een studiodecor dat plan uit de doeken doen. Daarna liepen ze door een deur de studio uit, door presentatrice Cath Luyten nagewuifd met een vrolijk ‘tot over een jaar’. Twee seconden later, maar eigenlijk een jaar later, ongeveer nu dus, kwamen ze door een andere deur weer hetzelfde studiodecor binnen en vertelden ze wat er van die plannen in huis was gekomen.
Om die vreemde tijdreis nog wat vreemder te maken droeg Cath Luyten op beide tijdstippen precies dezelfde kleren en hetzelfde kapsel (en voldoende makeup), zodat je aan haar niet kon zien dat er een jaar was verstreken. Het leek alsof ze met een teletijdmachine heen en weer flitste in de tijd, terwijl de gewone mensen er na een jaar wel een jaar ouder uitzagen. Hier hing verdorie televisionele magie in de lucht.
Maar dat duurde niet lang. Vandaag over een jaar had een ontroeren de voltreffer kunnen zijn, maar het is een sentimentele sof geworden. Dat komt deels door de keuze van de ‘onderwerpen’, als we dat zo oneerbiedig mogen uitdrukken. Een jongen die bij een ongeluk hersenschade had opgelo pen en niet meer kon praten, wilde weer leren praten. Een meisje wier va der kort na haar geboorte stierf, wou net als hij de Mont Ventoux beklimmen. Een jonge vrouw die stottert, wou over een jaar … niet meer stotteren? Nee, ze wou een lief. Een kinderloos stel, tot slot, wou drie Colombiaanse koters adopteren.
Het lukte natuurlijk allemaal, be halve dat lief – maar de jonge vrouw stotterde een jaar later merkelijk minder. Goed nieuws, maar alles werd ons op zo’n hijgerigemotionele toon door de strot geramd, dat we begonnen te verlangen naar iets wat slecht afliep.
Dat is de verdienste van tijdreizigster Cath Luyten, die haar beste selfieduckface bovenhaalde, alles voortdurend ‘gewéééldig’ vond, haar gasten toesprak als was ze een kleuterjuf, en alleen nonvragen stelde. ‘Hoe hard ben je nu veranderd?’, vroeg ze aan de jongen die weer kon praten (hoe hem dat was gelukt, hoefden we kennelijk niet te weten). ‘Wat heb je allemaal gedacht?’, wou ze horen van het meisje dat de Ventoux op was gereden. ‘Als je alleen komt te vallen met een baby, wat doet dat met je?’, wierp ze de moeder van het meisje toe. En aan het stel met drie hyperactieve adoptiekindjes: ‘Goh, ik heb daar toch wel vraagjes over, hoor.’
U kunt nooit raden naar welk jaar we Cath Luyten gisteren wilden terugflitsen. Eén tip: het was niet 2017.
Dit had een ontroerende voltreffer kunnen zijn, maar het is een sentimentele sof geworden
Vandaag over een jaar. 20.40 uur op Eén.