De man die op tijd naar links of rechts keek
Marc Van Peel (68) sluit eind dit jaar zijn politieke carrière af. Ambitieuze CD&Vjongeren stonden al even aan zijn deurklink te morrelen.
ANTWERPEN I Zelf spuide hij graag wat mist. Steeds gaf hij aan dat hij er nog graag een termijn bijdeed. ‘Ik wilde mijn afscheid niet te vroeg bekendmaken, ik had geen zin om als een lame duck door het leven te gaan. Maar ik wil in schoonheid eindigen’, zegt Marc Van Peel aan De Standaard. De huidige Antwerpse havenschepen figureert in oktober niet op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. ‘Mocht ik als lijstduwer verkozen raken, zou het toch weer kriebelen. Op het vlak van stemmen maakt het ook geen verschil’, grijnst hij. Na een politieke carrière van dertig jaar komt het pensioen in zicht.
De beslissing dateert van enkele weken geleden, maar raakte gisteren bekend toen CD&V haar jongerenkandidaten voorstelde. Van Peel heeft als schepen heel wat jaren op de teller. Twee jaar geleden viel daarover binnen de partij wat misbaar te horen. De generatiewissel verliep in Antwerpen niet optimaal, jongeren kregen geen kans. Uiteindelijk moest Kris Peeters uit Puurs als lijsttrekker worden geïmporteerd.
Daarom zit er wat symboliek in het feit dat Orry Van de Wauwer Van Peels plek inneemt. Van de Wauwer staat bekend als een talent en zetelt sinds de zomer in het Vlaams Parlement. Als hij verkozen raakt, trekt hij zeker niet naar het college. Die plaatsen zijn voorbehouden voor Caroline Bastiaens (2) en Nahima Lanjri (3). Peeters (1) stapt alleen als burgemeester in het volgende stadsbestuur.
Reis rond de wereld
De aankondiging komt op een mooi moment. Begin deze maand werd het Havenbedrijf uitgeroepen tot ‘Overheidsorganisatie van het jaar’. Vorige week bekroonde de Mipimbeurs in Cannes het Havenhuis als best refurbished building. Maar Van Peel spreekt toch van een ‘drastische beslissing’. Hij doet zijn job erg graag.
Een havenschepen reist de wereld rond. Dat kwam Van Peel niet slecht uit. Als burgemeester trekt Bart De Wever alle aandacht naar zich toe, CD&V heeft het niet makkelijk. Onlangs kwam de stoom uit de oren van Peeters en Bastiaens, toen De Wever de islam vergeleek met een karikaturale sekte. De twee politici reageerden verbolgen, maar wilden publiek geen olie op het vuur gieten. De christendemocraten versterkten zo de perceptie dat ze in de coalitie geen verschil maken.
Zes jaar geleden had De Wever haast alles te danken aan Van Peel. In 2012 trok CD&V in kartel met de SP.A naar de kiezer (Stadspartij). De NVAvoorzitter kon niet anders dan met de Stadspartij een coalitie maken. Maar onhandigheid bij de SP.A en handigheid bij Van Peel deden het kartel stranden. De Wever kon zo zijn droom, een coalitie zonder socialisten, realiseren. Critici zetten Van Peel toen weg als een onbetrouwbare Raspoetin, zeker omdat hij een (hilarisch) campagnefilmpje had gemaakt tegen De Wever.
Verkiezingen, een noodzakelijk kwaad
Enig cynisme is Van Peel niet vreemd. Op een heerlijke manier relativeert hij de eigen persoon en de tegenstander, al laat hij zich niet ringeloren. Maar de schepen kent zijn plaats, hij weet dat de NVA de sterkste partij is. Als historicus beseft hij dat een machtswissel geen kwaad kan. En als rasechte CD&V’er weet hij dat een centrumpartij soms naar links en soms naar rechts moet kijken. In Antwerpen kijkt de partij momenteel naar rechts.
Een stemmentrekker is Van Peel nooit geweest. Tijdens een interview bekende hij ooit dat hij verkiezingen meer als een noodzakelijk kwaad zag. In Brussel brak hij geen potten, al kroonde JeanLuc Dehaene hem op een blauwe maandag tot voorzitter, nadat Johan Van Hecke op de loop was gegaan. Het was de tijd dat CD&V zich nog onaantastbaar voelde en steevast de ministerpresident en de premier leverde. Besmet kippenvoer stuurde de partij in 1999 de oppositie in, voor het eerst in veertig jaar.
Die ervaring tekende Van Peel. Hij begreep dat zijn rol was uitgespeeld. Een schepenmandaat in Antwerpen werd een toevluchtsoord. Daar excelleerde hij als overlever. Zelfs de Visacrisis, die in 2003 het hele college naar huis stuurde, deerde hem niet. Maar tegen de voortschrijdende tijd bleek geen kruid gewassen.
In Antwerpen excelleerde Van Peel als overlever. Zelfs de Visacrisis deerde hem niet