Dino’s, pizza en chemo
Het personeel van de kliniek doet er alles aan om de patiëntjes een fijn gevoel te geven.
Niemand geeft betere lessen in mindfulness dan kinderen. Dat bleek eens te meer in de eerste aflevering van Helden van de kinderkliniek, dat jonge patiëntjes van het kinderziekenhuis van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen volgt. Voor artsen en ouders overheerst de bezorgdheid, kinderen leven in het nu. Zo vond de twaalfjarige Freddy zijn niertransplanta tie toch maar slecht uitkomen: het was net zo druk op school.
Freddy had maar één nier meer en die functioneerde nog amper. Zijn vader – leren jasje, babyblauwe broek en zonnebril – bad samen met hem tot God voor een goede afloop van zijn niertransplantatie. Terwijl Freddy werd weggeleid voor zijn operatie, zagen we hem nog even spelen met zijn tablet – hij leek een tiener zoals er zovelen zijn. Maar toen brak Freddy. ‘Ik wacht al heel mijn leven op dit moment’, zei hij, zijn tranen wegvegend in zijn bed. Zijn moeder en vader namen zijn hand vast en zongen zacht een liedje.
Minstens even aangrijpend was het verhaal van Finn, een kleuter met leukemie die een nieuwe chemokuur moest krijgen. We zagen Finn terwijl hij een beenmergpunctie onderging maar even goed terwijl hij speelde met zijn dino’s of zandkastelen bouwde in zijn ziekenhuiskamer. Terwijl ze hem met lachgas in een roes brachten om een venijnige prik te verzachten, droomde de verpleeg ster met Finn mee van pizza in Italië. Zijn opa en mama beloofden een uitstap naar zee. ‘Met een brommer op de dijk spelen’, suggereerde opa. Toen Finn met bibberend stemmetje antwoordde dat hij geen elektrische zou nemen, maar ‘zo eentje waar ik zelf moet trappen’, kon je niet anders dan denken: sterk mannetje.
Helden van de kinderkliniek registreert vooral, al zijn er tussendoor ach tergrondgesprekjes met artsen en verplegers. Jammer dat de makers zich niet konden bedwingen en de emokraan geregeld helemaal openzetten. De kijker heeft echt geen ballades met gevoelige violen of slowmotionbeelden nodig om mee te leven met een kind met leukemie of een twaalfjarige die het uitschreeuwt van de pijn.
Al doet de programmatitel misschien anders vermoeden, Helden van de kinderkliniek heeft geen last van de borstklopperij waar Topdokters tegenwoordig aan lijdt. Hier geen ‘topdokters’ die zitten op te scheppen dat ze 120 uur werken in een week, maar wel kinderartsen en verplegend personeel die er alles aan doen om hun jonge patiëntjes er vooral niet aan te herinneren dat ze ziek zijn. Wie de helden van het kinderziekenhuis zijn, ouders, dokters of kinderen, laat dit programma in het midden. Maar moedig zijn ze allemaal.
Tegen het einde van de aflevering mocht Finn naar huis. ‘Pizza, mag dat?’, vroeg hij aan zijn mama. Het mocht.
Dit programma heeft geen last van de borstklopperij waar ‘Topdokters’ tegenwoordig aan lijdt