Lavendelolie en hartslagbeats

Wie bij het concert van Rhye achteraan stond in de AB, leek naar een deinende zee te kijken: anderhalf uur lang wiegden alle hoofden op hetzelfde ritme.

‘Amai, die heeft écht een vrouwenstem!’ Vijf jaar na doorbraakalbum Woman blijven mensen struikelen over het wondere stemgeluid van Mike Milosh (43). ‘Oh baby please, I’m on my needs/ don’t cry that way’, klonk het met die stem die de angels uit elke discussie haalt – stuur die man naar de Gazastrook en ze vallen mekaar daar massaal in de armen.

Ook in de AB was dat het geval: koppels stonden intens verstrengeld te wiegen op de moderne soul die Rhye de zaal in vlijde. Als er dan toch al op tedere wijze met een heup geschud werd, gebeurde dat vaak in het tweede deel van de nummers. In het halve decennium tussen Woman en het nieuwe Blood schuimde Milosh namelijk de wereld af met steeds weer dezelfde collectie songs. Om dat interessant te houden kreeg het merendeel een jazzy ontsporing mee, net op het punt dat je met een bus lavendel olie in bad zou willen kruipen. Zo maak te de lichtvoetige piano in ‘Count to five’ plaats voor een onvervalste rockgitaar, en liet ook een dartel ‘Taste’ de zaal op kousenvoeten dansen.

Het grootst toonde Rhye – met zeskoppige band in steun – zich in de verstilling. ‘Waste’ dreef op weinig meer dan een hartslagbeat: je kon een speld horen vallen. Afsluiters ‘Open’ en ‘Song for you’ werden stiller, ingetogen en magischer gespeeld dan de rest van de set. Wat er toen op het podium gebeurde, moet u niet aan ons vragen: onze ogen waren dicht.

‘I saw your tear fall from your grace’, klonk het. ‘I fell in love’.

Wij ook, Mike, wij ook.