Gegijzeld in de bank (en op de bank)

Maaike Neuville wordt gegijzeld door bankovervallers.

verhaal is uitgepuurd en alles klopt als een bus. Er wordt onderkoeld en afstan delijk verteld en nooit meer gezegd dan nodig. De kijker moet zelf de puntjes verbinden. Dat is verfrissend voor Vlaamse fictie. Wij zagen de eerste zes afleveringen (meerdere keren) en vonden vooral de eerste een echte bom. Dankzij Sofie Decleir, die met ingetogen eenvoud een van de onderhandelaars speelt. Ze legt de lat zo hoog dat sommi ge van haar collega’s ze amper kunnen halen. Maar ook omdat die aflevering eindigt met een cliffhanger die bij ons door merg en been ging – elke kijkbeurt opnieuw. Tegelijk vraagt De dag ook wel wat van de kijker. Geduld om te beginnen. Omdat het verhaal telkens opnieuw verteld wordt, kregen we bijvoorbeeld pas helemaal aan het eind van de tweede aflevering te zien hoe die cliffhanger

precies uitdraait. Mensen zouden kunnen afhaken, wij genoten daarvoor te zeer van de vernuftige cameratrucjes en kleinmenselijke dialogen die we gaandeweg geserveerd kregen. Al zijn de makers erg spaarzaam geweest met alles wat diepmenselijk en poëtisch is – naar ons gevoel iets te spaarzaam. Het verhaal drijft nu bijna helemaal op ingehouden spanning en dreigt zo soms een tikje te claustrofobisch te worden.

Ach, we zijn aan het muggenziften, want afgaand op die eerste zes afleveringen, is De dag iets wat u gezien moet hebben. En u bent een arme stakker als u daarvoor nog zes maanden moet wachten. Al zeggen we dat zo onderkoeld mogelijk.

De dag. ¨¨¨¨è