In Belgian blue over Franse kasseien
Wielergekken komen van heinde en ver om in ‘Vlaanderen’ (waartoe ook Roubaix wordt gerekend) hun kasseidoop te ondergaan.
KORTRIJK I Chirurg Pablo Alvarado uit Costa Rica vliegt zijn gids om de hals. ‘Bedankt, Nico’, zegt hij in gebrekkig Engels. Hij is so so happy, een droom is uitgekomen. Hij heeft kou geleden, zijn handen – zo belangrijk voor zijn job – doen pijn en door een slecht afgesteld klikpedaal voelt hij zijn linkervoet niet meer. Maar hij heeft door het bos van Wallers gereden, over de kasseien van CamphinenPévèle en Le Carrefour de l’Arbre en over de finish in de Vélodrome van Roubaix. Het is aan de rand van die mythische piste dat hij staat de glunderen (en te bibberen).
Alvarado kijkt thuis op televisie naar elke koers die wordt uitgezonden. ‘Ik wilde al vele jaren naar de Ronde van Vlaanderen en ParijsRoubaix komen, want dat zijn de twee meest bijzondere wedstrijden.’ Hij schreef zich in voor de ‘Flanders week’ van het Belgische bedrijf Go4cycling. Kortrijk is deze week hun uitvalsbasis. Zaterdag reden de deelnemers met duizenden anderen op het parcours van de Ronde, zondag gingen ze op meerdere plaatsen naar de wedstrijd kijken. Wie het volledige programma volgt, zal komende zondag ook in Roubaix de koers beleven. Dat is dan wel Frankrijk, het wordt toch tot een ‘Vlaamse week’ gerekend. Alvarado is dolblij dat hij de fameuze cobbles eerst zelf heeft mogen proeven, maar hij is er niet voor in de wieg gelegd. Zijn favoriete renners waren niet voor niets Alberto Contador en Michael Rasmussen: de Costa Ricaan heeft hetzelfde frêle postuur.
Eddy Merckx
Dan is de Amerikaan Rob Reich uit Washington D.C. een heel andere verschijning. Hij torst het meeste gewicht en hangt steevast achteraan in het internationale gezelschap. ‘Mijn fietsenmaker heeft een Belgian bike gemaakt: in Belgian blue (het blauw van onze nationale wielertruitjes,
red.) en een Belgische vlag’, zegt hij in het busje dat de wielertoeristen van Kortrijk naar Wallers brengt. Of hij schrik heeft van de kasseien? ‘Nee, ik kan altijd afstappen, toch? En ik heb goede tips gekregen, zoals handen losjes
op het stuur. Maar wie beweert dat professionele renners over de kasseien “glijden”, die liegt. Zoiets lijkt me niet mogelijk’, zegt Reich. Net als Alvarado is de Amerikaan een wielerfan die het niet kan hebben van zijn thuisland. ‘De Ronde van Vlaanderen moet je in de VS op het internet streamen, die kan je daar niet op tv zien.’
Of hij naast de koersen ook de wielrenners kent? ‘Toch wel, ik supporterde zondag voor Philippe Gilbert. En ik wist ook wel wie Terpstra was. En het was bijzonder om Sagan te zien.’ De namen Van Avermaet en Boonen doen eveneens een belletje rinkelen. ‘En Merckx, elke wielerfanaat kent Eddy Merckx.’
Die was nochtans ook nooit te zien op de Amerikaanse tv. ‘Maar wie van deze sport houdt, heeft wel al over hem gelezen’, zegt Chris Carmichael, de ceo van CTS, een bedrijf dat coaching op maat levert, op alle mogelijke niveaus. Amateurs kunnen zich inschrijven voor fietsreizen, zoals een weekje dat rond de Ronde van Vlaanderen is gebouwd, grotendeels uitbesteed aan Go4cycling. ‘Dit is de enige reis die ik zelf mee begeleid. Want dit is België’, zegt Carmichael, die ooit profrenner was maar vooral bekendheid vergaarde als coach van Lance Armstrong. Over dat hoofdstuk wil hij niet te veel kwijt, maar over ons land heeft hij niets dan lof. ‘Ik heb een tijdje in Gent gewoond, begin jaren 80. Ik blijf terugkomen. In de VS is wielrennen geen grote sport, maar binnen die kleine markt is de liefde voor Vlaanderen en Roubaix groot. Hier heeft de koers een lange geschiedenis. Je kan de Koppenberg op tv bekijken, maar je moet erover om te begrijpen wat het is. Zeker als het koud en nat is, dan weet je waarom deze wedstrijden zwaar zijn.’
Zuur in de benen
De deelnemers wentelen zich met plezier in het afzien. Na het bos van Wallers staan ze bij te praten. ‘Ik dacht dat mijn tanden uit mijn hoofd zouden rammelen’, lacht Ken Brott (55) uit Ohio.
‘Ik had beter op voorhand pijnstillers tegen de hoofdpijn geslikt’, zegt Australiër Brian Taylor, een zestiger. ‘Ik fiets al heel mijn leven, maar dit zijn mijn eerste kasseien. Misschien wat laat.’
Als de mannen en één vrouw na een rit van ruim 50 kilometer de Vélodrome opdraaien, roept er eentje ‘Ho Man!’, waarop sommigen aan een sprintje beginnen. Het zuur schiet snel in de benen, dus gooit de ‘winnaar’ zijn armen lang voor de finish in de lucht.
‘Ik dacht dat mijn tanden uit mijn hoofd zouden rammelen’
KEN BROTT Amateurwielrenner uit Ohio