Matig ondermaatse romcomthriller
Film Een avondje gezelschapsspelletjes loopt mis, met dank aan concurrerende broers, Bulgaren en een bedreigende buurman.
Game night Van: John Francis Daley, Jonathan Goldstein Met: Jason Bateman, Rachel McAdams (100 min.)
Hoe heet de paarse Teletubbie? (*) Het is liefde op het eerste gezicht wanneer de fervente quizzers Max en Annie als het enigen het antwoord weten. Vijf seconden later wijden ze het huwelijk in met een dance battle. Ware liefde is kinderspel.
Vanaf dat prille begin besef je dat je in een intelligente komedie bent beland waarin volwassen mensen van 49 (Jason Bateman) en 39 (Rachel McAdams) acteren alsof ze quizzende, kwispelende tieners zijn.
Niks mis met je jong voelen en er worden, zeker in het eerste halfuur, best aardige grapjes verkocht. Een akelige buurman die niet meer welkom is op de spelletjesavond onder vrienden levert geestige scènes van ongemak op. Humor werkt zoveel beter wanneer er ook iets in het verhaal op het spel staat.
Het lijkt zelfs even ergens over te gaan wanneer het koppel bij de fertiliteitsarts belandt. Het is een zeldzaam moment waarin deze film de schijn opwekt iets te maken te hebben met de echte wereld. Het zaad van Max is gestrest: niet omdat hij met zijn grootste Trivial Pursuitconcurrente is getrouwd, maar omdat hij zijn leven lang is vernederd en gekoeioneerd door zijn belachelijk succesvolle broer Brooks. Die laatste komt hun anders gezellige leventje verstoren en daagt hen uit voor een avondje spelletjes.
Brooks is niet de man van half werk en huurt een eventbureau in om een mysteriespel op te zetten waaraan het tvprogramma Sorry voor alles een poepje kan ruiken. Maar Max, Annie en hun vrienden ontdekken gaandeweg dat de ontvoering van Brooks geen opgezet spel is, maar volleerd maffiawerk van een bende Bulgaren. De eerste aanwijzing dat het echt is, is de kogel die recht door Max’ arm vliegt. Het leidt hen tot bij een Fabergéei in een ‘Eyes Wide Fight Club’ – zo samengevat had Steven Spielberg er ook een Ready player two van kun
nen maken. Het regent eieren in de filmzaal, deze paasperiode.
En passant verandert een matig interessante romantische komedie in een ondermaatse actiethriller, om dan toch een liefdeslesje te presenteren. Het houdt je niet op het puntje van je stoel, het doet je er ook niet af tuimelen van het lachen. Kortom: alleen amusant bij gebrek aan beter.
(*) Tinky Winky.