Machtige Terpstra, almachtig Quick Step
Je kan eindeloos veel statistieken loslaten op deze Ronde van Vlaanderen. De eerste in 32 jaar met een Nederlandse winnaar. De eerste in 40 jaar met zo’n jonge knul op het podium – Mads Pedersen. De zevende met wéér een toptienplaats, maar geen zege voor Greg Van Avermaet. Maar geen cijfer zo indrukwekkend als het cijfer van Quick Step Floors. Nog maar eens. Drie renners bij de eerste tien, twee bij de eerste drie en met Niki Terpstra de grote winnaar van de Ronde. Een alles overdonderende demarrage en weer mocht Lefevere zijn borst vooruitsteken. Net als na E3 Harelbeke en Dwars door Vlaanderen. Overwicht heeft vele vormen, maar in de koers komt het met een bombardement aan zeges en ereplaatsen. Zelfs al neemt de ploeg van Lefevere zondag in Roubaix een collectief vakantiedagje, de titel ‘ploeg van het voorjaar’ is nu al de deur uit.
En dan kan je naar de andere renners wijzen. We hebben er bij het schrijven van dit stukje even aan gedacht: of de blauwe zegereeks ook niet met het gebrek aan aanvalslust bij die andere renners te maken heeft? Op Nibali na heeft geen enkele topper zelf geprobeerd om de stok in Lefeveres hoenderhok te gooien. Alsof ze allemaal zaten te wachten op die ene vernietigende uithaal van Quick Step en Terpstra. Wat meer lef bij de anderen zou best mogen. Maar is ook dat niet eigen aan overmacht? Het leidt bij de tegenpartij bij voorbaat tot moedeloosheid – precies wat Quick Step heeft bereikt.
Hoe Lefevere het zo ver heeft kunnen brengen? Durf, in de koers én daarbuiten. Geen ploegleider die zo’n radicale prioriteiten stelt als Lefevere. Anderen zien we voortdurend schipperen. Zie BMC: én Van Avermaet voor de klassiekers én Porte voor het ronde werk. Maar wie inzet op meerdere fronten, moet ook zijn wapens verdelen. Van Avermaet zal nooit zo goed omringd zijn op de kasseien als Terpstra zondag. Omdat die kasseien het hart, de focus en de corebusiness van Quick Step zijn. En omdat Lefevere kiest. Zelfs in tijden van krimpende budgetten. Dan laat Lefevere desnoods het nummer zes van de jongste Tour, Daniel Martin, naar de Emiraten vertrekken. Zijn klassieke kern gaat voor. Dat loont.
Op Nibali na heeft geen enkele topper zelf geprobeerd om de stok in Lefeveres hoenderhok te gooien. Wat meer lef bij de anderen zou best mogen
Net als dat andere handelsmerk van Lefevere blijft lonen: eén voor allen, allen voor één. Mochten de drie musketiers er niet mee gaan lopen zijn, het was de huisslogan van Quick Step. Naast de solo van Terpstra was dit het meest beklijvende beeld van de hele Ronde: hoe een voorbeeldige Gilbert er achter zijn ploegmaat alles aandeed om de achtervolgers af te stoppen. Lefevere is véél. Ceo, Bourgondiër, grote mond, maar ook een uitstekend peoplemanager. Onwaarschijnlijk hoe hij al die namen en kopmannen steeds weer op één lijn krijgt.
Dat moet al die tegenstanders nog het meeste dwarszitten. Hoe meer er gewonnen wordt, hoe hechter de bende van Lefevere wordt. Zondag wacht ParijsRoubaix. Geen wedstrijd die Quick Step van oudsher beter ligt. Geen wedstrijd die zo met rood is aangestipt als door Gilbert. We horen de andere renners nu al zuchten.