Tegen de versuikering
HA series of unfortunate events: hun ouders vermoedelijk in een brand om het leven gekomen, onder de hoede gebracht van een kuchende bankier en de speelbal van hachelijke peripetieën, in gang gezet door een verarmd lid van de adel. Graaf Olaf (Neil Patrick Harris illustreert hoe alleen een goede acteur een slechte acteur kan spelen) blijft duivelse plannen en vermommingen bedenken om het familiefortuin van de vindingrijke Violet, haar belezen broer Claus en het bijtgrage nakomertje Sunny Baudelaire binnen te rijven.
Het tweede seizoen biedt voor het drietal geen beterschap en dat is maar goed ook, want horresco referens, een happy ending moet dat hier niet worden. Lemony Snicket, de ‘schrijver’, komt gere geld zuchtend tussenbeide om moeilijke woorden uit te leggen en het lot van de kinderen nog dieper te bewenen. De tvreeks blijft dicht bij de originele jeugdboeken en zit vol literaire verwijzingen, maar laat dat het plezier niet vergallen.
De kinderen zijn terechtgekomen in de Prufrock Preparatory School (zie ook T.S. Eliot), een plek vol calamiteiten en ergernissen. Een odieus Shirley Temple’tje zit in permanente musicalmodus en begint te pas en te onpas te tapdansen, de bibliotheek is maar tien minuten per dag open, de prefect waant zich de nieuwe Paganini en schakelt Sunny in om zijn protestbrieven aan Mozart te tikken. En het schoolmotto, memento mori (‘gedenk te sterven’), is ook al niet zo kindvriendelijk. De Baudelaires komen terecht in een vreemde school, waar een van de kinderen te pas en te onpas begint te tapdansen.
Maar kindvriendelijk wil deze reeks niet zijn. A series of unfortunate events toont een tegenburgerlijk antisuburbia waar sprookjes niet versuikerd worden, de risico’s niet ingekapseld in elleboogbeschermers, gecapitonneerde speeltuigen, juridische disclaimers en puriteinse moraal. We zouden maar eens op een kinderhart moeten trappen.
Barry Sonnenfeld, de maker van de reeks, creëerde ooit The Addams family en Misery en ook nu weer trekt hij een vale wereld op. Vooral de volwassenen komen er bekaaid vanaf, terecht natuurlijk. Doorgaans zijn zij het die aan typische volwassenenkwalen lijden. Deze reeks stookt het vreugdevuur van eigenwaan, huichelarij, statusangst, domheid, geldzucht en ijdelheden hoog op.
Uitzondering zijn misschien de ouders. Want Violet, Claus en Sunny zijn
strikt gezien geen weeskinderen. Pa en ma zijn nogal afwezig, ja, ze lijken wel hun ouderschapsverlof te hebben opgespaard om een jaar op wereldreis te gaan. Maar bad parenting? Misschien juist niet, want was het luie ouderschap niet de nieuwe norm?
De belofte die deze geweldige reeks ons voorhoudt, is dat het niet draait om hard werken, discipline, straf en in de pas lopen. Met vindingrijkheid, humor en een goed stel melktanden kom je verder in de boze wereld. Volledig pedagogisch verantwoord is het allicht niet, maar hilarisch is het wel, en rustig te bekijken met heel het gezin. Geef de kinderen ondertussen wat zure beertjes, kwestie dat ze hun klep houden.
‘A series of unfortunate events’ stookt het vreugdevuur van eigenwaan, statusangst, geldzucht en ijdelheden hoog op
‘A series of unfortunate events’ (seizoen 2). Nu op Netflix.