Kankertrilogie

De vorige van hem heb ik niet gelezen, bang dat het beeld dat ik van hem had opgebouwd, in gruizelementen zou vallen. Ik heb al sinds zijn debuut De roeping van het vlees in 1992 iets met het werk van Willem Melchior. Die zin voor zinnelijkheid van het lichaam, ook en vooral het eigen lijf. Seks en aftakeling. Narcisme en masochisme. Gevaarlijk leven en denken. Romantisch, ja. En die taal die onvergelijkbaar is, behalve misschien met die van Reve.

In 2012 werd bij Willem Melchior keelkanker vastgesteld – het jaar dat hij 46 werd. Je zou kunnen zeggen: tja, de prijs die je betaalt voor twee pakjes Camel zonder filter per dag. In 2014 publiceerde hij De tijd is op, over zijn toestand. Ik had er geen zin in. Hoe vaak heb ik dat boek in de boekhandel gewikt en gewogen, en steeds teruggezet. ‘Ik wil niet gehavend door het leven’, zei de schrijver toen in een interview. Ik was het met hem eens.

Maar de tijd was niet op. Vier jaar later heeft Melchior nu Alles wat was (Atlas Contact) gepubliceerd. Dat boek mocht ik niet ontwijken, zo uitdagend met die strop op de cover. Het was wat ik vreesde en ook wat ik hoopte.

Het is geen vrolijk stemmende fictie, het is een zorgvuldig bewerkt dagboek van een hervallen patiënt bij wie het strottenhoofd weggehaald zal worden. Een strijd van hoop en wanhoop, van opstandigheid en berusting, van zin in het leven en zin in zelfmoord. Maar ook een gedetailleerde uitleg van ziekenhuisopnames, intakegesprekken, consultaties, onderzoeken, operaties – en het verslag van een moederzoonrelatie onder druk. De taal is als vanouds. De zinnelijkheid van het lichaam zit er nog in, maar op vreemde plekken.

Eigenlijk past ook Alles wat was oeuvre, moet ik toegeven.

Ik ben blij dat ik het gelezen heb. Mijn beeld van Willem Melchior is niet beschadigd. Integendeel. Ik hoop natuurlijk dat hij dc draad van de roman, waarvan het schrijven jaren geleden zo gruwelijk onderbroken is, weer opneemt. Maar eerst komt er nog een derde kankerboek. ‘Het wordt een kankertrilogie’, hoorde ik Melchior enkele dagen geleden op tv bij Pauw zeggen. Hij lachte. Waar vroeger zijn uitdagend decolleté en zijn strottenhoofd zat, zit nu een knopje om te spreken.

Ik ga nu naar de boekhandel om deel één in te halen. In stilte lijden is niet meer van deze tijd.

Hoe vaak heb ik dat boek van Willem Melchior in de boekhandel gewikt en gewogen, en steeds teruggezet

perfect in zijn