‘Pedofielen krijgen een tweede kans, waarom mijn zus dan niet?’
Er staan vijf boekentasjes klaar in Ranst, voor de zoontjes van twee Antwerpse ISweduwes die in het noorden van Syrië vastzitten. Hun families willen de kinderen opvangen in België. ‘Het idee dat mijn neefjes later jihadisten worden, kan ik niet verdragen’, zegt Jessica, de oudere zus van de veroordeelde Tatiana Wielandt.
ANTWERPEN I Tatiana wil graag een wafel gaan eten met haar pa pa. Bouchra vertelt hoeveel ze haar mama mist. Dat is, zegt Jessi ca Wielandt, de eerste boodschap in meer dan een jaar die ze kreeg van haar zus Tatiana. Met dank aan Rudi Vranckx, die de video boodschap onlangs meebracht uit het noorden van Syrië, waar de Antwerpse ISweduwes vastzit ten.
‘Ik geloof echt dat ze spijt heb ben’, vertelt Jessica, die in Beveren woont. ‘Ik weet dat veel mensen daar anders over denken. Maar Tatiana is mijn zusje. Ik zal haar altijd blijven steunen. En als pe dofielen en moordenaars een tweede kans krijgen, waarom mijn zus dan niet?’
Tatiana Wielandt en Bouchra Abouallal (allebei 25) werden twee weken geleden veroordeeld tot 5 jaar cel wegens lidmaatschap van een terroristische groepering. Een dag voor hun veroordeling toonde het VRTjournaal frag menten uit een reportage die Rudi Vranckx maakte over de ISweduwes in het kamp AlHol, in het noordoosten van Syrië, dat gecontroleerd wordt door Koerdische strijders.
Of Wielant en Abouallal daar vandaag nog verblijven, is niet duidelijk. Sinds het bezoek van de tvploeg van Vranckx zou er geen contact meer geweest zijn.
In het fragment vertellen de Antwerpse moslima’s dat ze hun straf zullen aanvaarden. ‘Zolang mijn kinderen veilig zijn en naar school kunnen gaan, maakt me dat niet uit’, zei Wielandt. Zij heeft drie zoontjes. Abouallal heeft er twee en zou zwanger zijn van een derde kind.
Over de kinderen van ISstrijders is al veel inkt gevloeid. België heeft geen terughaalbeleid. Wel heeft de overheid onlangs een regeling uitgewerkt voor kinderen jonger dan tien jaar. Kleine kinderen hebben, na een DNAtest die hun Belgische afkomst bewijst, het recht om naar hier te komen.
Maar dat betekent weinig voor de vijf kinderen van Wielandt en Abouallal. Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (NVA) zei al verschillende keren dat er niet onderhandeld wordt met foreign terrorist fighters. Ook NVA-Kamerlid Peter De Roover was duidelijk: de regering gaat de moeders of de kinderen niet actief repatriëren. Federaal procureur Frédéric Van Leeuw, die het terreuronderzoek in ons land leidt, is het daarmee niet eens. ‘De repatriering van de vrouwen is afhankelijk van eventuele internationale aanhoudingsmandaten’, zei hij op de RTBF. ‘Maar de kinderen moet je terughalen. We moeten hun lijden niet nog erger maken. We moeten denken aan hun familie.’
Normen en waarden
De families van de twee ISweduwes zijn bereid om voor de kinderen te zorgen, zeggen ze aan De Standaard. ‘We willen niet dat de jongens gescheiden worden’, zegt Jessica Wielandt. ‘In Syrië zijn ze opgegroeid als broertjes. Daarom zijn we overeengekomen dat de mama van Bouchra voor hen zal zorgen.’
De families Wielandt en Abouallal kennen elkaar goed. Tatiana en Bouchra waren als kleine meisjes vriendinnen in Borgerhout. Tatiana ging met het gezin Abouallal op vakantie en werd op haar zestiende verliefd op Bouchra’s broer
Noureddine, een kopstuk van Shariah4Belgium, met wie ze in 2013 naar Syrië vertrok.
De namen van hun kinderen verwijzen naar de jihad. Hun twee oudste zonen heten Mujahid (strijder) en Shahid (martelaar). ‘Als het van ons afhangt, zullen de kinderen ook andere namen krijgen, zodat ze geen problemen ondervinden in België’, zegt Wielandt.
In Ranst, waar Fatiha Abouallal, de moeder van Bouchra, vandaag woont, staan intussen vijf boekentasjes klaar voor de kinderen.
Toch is het lang niet zeker dat, als de kinderen weer naar België zouden komen, ze bij de familie Abouallal worden ondergebracht. Dat twee van haar eigen kinderen, Bouchra en Nourredine, vertrok ken naar Syrië, roept vragen op over de opvoedingssituatie. De
Standaard contacteerde de moeder van Bouchra Abouallal, maar zij mocht onze vragen niet beantwoorden, omdat de VRT over een exclusief interview met haar onderhandelde (zie inzet).
Jessica Wielandt benadrukt dat ze de familie Abouallal kent als een erg open gezin. ‘Ze spreken perfect Nederlands en er wordt heel veel gepraat. Allebei onze families willen dat de kinderen Belgische normen en waarden meekrijgen.’ Het idee dat haar neefjes later jihadisten worden, noemt ze voor hen allemaal ‘onverdraaglijk’.
Gsmhoesje met ISvlag
Het is niet de eerste keer dat Tatiana en Bouchra zeggen dat ze het kalifaat de rug toekeren. Toen in 2014 hun echtgenoten Noureddine Abouallal en Saïd El Mourabit – beiden lid van Shariah4Belgium – sneuvelden, waren de Antwerpse vriendinnen hoogzwanger.
Onder druk van hun families keerden ze toen terug naar België om te bevallen. Aanvankelijk be tuigden ze spijt, maar veel moeite om te deradicaliseren deden ze niet. Als weduwes van ISstrijders genoten ze heel wat aanzien in ex tremistische kringen en daar ko ketteerden ze ook graag mee. Zo had Bouallal een gsmhoesje met een ISvlag.
Wielandt gebruikte vlaggetjes van IS om de doopsuiker voor haar pasgeboren baby in te pak ken. Voor haar familie was dat een schok. Toen haar vader op kraam bezoek kwam in het ziekenhuis, zou hij zich zonder iets te zeggen hebben omgekeerd. ‘Zelf keur ik dat ook totaal niet goed’, zegt zus Jessica Wielandt. ‘Ik begreep het ook niet.’
Enkele maanden na hun bevalling keerden de twee weduwes te rug naar Syrië, waar ze hertrouw den met andere Syriëstrijders. ‘We weten niet wie ze zijn’, zegt de zus van Tatiana. ‘Maar zelf ver moed ik dat Tatiana daar algauw spijt van heeft gekregen. Noured dine was haar grote liefde. Toen hij werd doodgeschoten, is er ook een stukje van haar gestorven.’
In een Facebookpost boorde Bouchra Abouallal vanuit Syrië het Belgische deradicaliserings beleid de grond in. ‘Jullie systeem heeft gefaald, oh Belgische staat. Jullie hielden ons 24/7 in de gaten en nog is het niet gelukt om ons tegen te houden. (...) We zijn naar Syrië vertrokken omdat wij gelo ven dat dit een plicht is voor iede re moslim. Jullie hebben ons en kel dat laatste duwtje gegeven’, schreef ze toen.
Het bericht doet twijfel rijzen over hoe oprecht de Antwerpse IS weduwes vandaag zijn. Volgens Jessica Wielandt heeft Bouallal de Facebookpost niet zelf geschreven. ‘Dat heeft ze ons tijdens een van de weinige contacten vanuit Syrië toch laten weten. Anderzijds heeft België weinig moeite voor mijn zus gedaan. Toen niet, nu niet. Daarom kan ik ergens wel begrijpen dat ze opnieuw vertrokken zijn.’
Teleurgesteld
Toch was ze ook teleurgesteld. ‘Ook na die eerste terugkeer verbleef mijn zus bij de familie van Bouchra’, vertelt Jessica Wielandt. ‘Ik heb een tijdje gedacht dat Fatiha niet voldoende gedaan heeft om ze in België te houden. Maar nu weet ik dat dat niet zo is. Ze konden hier gewoon niet aarden toen.’
Zelf heeft Wielandt tijd nodig gehad om haar zus te vergeven. ‘Tatiana was altijd zo’n huismusje’, vertelt haar zus. ‘Ik kon het amper bevatten dat uitgerekend zij naar Syrië vertrok. Ik geloof nog altijd dat ze dat deed voor Noureddine, haar grote liefde.’
Het gerecht ziet dat anders. Het vonnis van vorige maand zegt dat Wielandt en Bouallal allebei een actieve rol speelden binnen IS. ‘Ze hebben zich ook uitdrukkelijk achter de doctrine en de gruwel van IS geschaard, waarbij ze effectief een gevaar vormen voor onze samenleving’, luidt het vonnis.
‘Maar Tatiana blijft ook mijn zusje’, zegt Jessica Wielandt. ‘Ik zal het altijd voor haar blijven opnemen. En de kinderen hebben er niets mee te maken: mijn neefjes zijn nog te klein om te beseffen wat IS is. Ik hoop dat we hen zo snel mogelijk in onze armen kunnen sluiten zodat ze hier hun toekomst kunnen opbouwen.’
‘Mijn neefjes zijn nog te klein om te beseffen wat IS is. Ik hoop dat we hen zo snel mogelijk in onze armen kunnen sluiten’
‘Als het van ons afhangt, zullen de kinderen ook andere voornamen krijgen zodat ze geen problemen ondervinden in België’