Het klikt tussen Youtube en Tempation island

‘A ls het in ons systeem zelf zit dat we vrouwen proberen te onderwerpen, dan moet ook de kunst die we consumeren daar een aandeel in hebben.’ Dat schrijft actrice Molly Ringwald (50) in The New Yorker, in een erg boeiend artikel waarin ze zich buigt over de rol die ze in de vroege jaren 80 speelde als populaire tienerster.

Ringwald acteerde onder meer in The Breakfast Club (1985), een film die tieners en hun twijfels serieus nam en een grote invloed had. Ze werd gecoacht door de regisseur John Hughes, die ze een erg warm hart toedroeg.

Een scène die ze onlangs bekeek met haar 10jarige dochter was deze: de zware jongen van dienst, John Bender, duikt onder de tafel en gluurt onder de rok van Claire (Ringwald). Er wordt gesuggereerd dat hij haar ongewenst aanraakt. Dat hinderde Ringwald toen niet, nu wel. En ineens ziet ze de hele film anders. Ineens ziet ze hoe Bender Claire de hele film lang seksueel lastigvalt. Hij intimideert haar door haar te objectiveren of haar te minachten.

Is dat wel oké, in #MeTootijden?

Toch is Ringwald trots op die film, en op andere films van John Hughes, die ze tegelijk als racistisch, misogyn en homofoob ervaart. ‘Het is moeilijk te begrijpen hoe John zo gevoelig kon schrijven, en tegelijk zo’n vette blinde vlek kon hebben’, schrijft ze.

Ze kan het rationaliseren. De films van Hughes brachten de boosheid en angst voor isolatie van adolescenten in beeld, is haar uitleg. Maar toch: hoe om te gaan met iets dat je koestert, en dat je ten dele moet afstoten? Dat is een vraag die velen, zeker nu #MeToo zoveel op de helling zet, zich stellen.

Misschien zit het antwoord in nog een anekdote die Ringwald geeft. Ook homoseksuele, AfroAmerikaanse mensen bedanken haar nog steeds, schrijft ze verbaasd, ook al zijn die niet in de film vertegenwoordigd. ‘Maar het verhaal, perfect in zijn imperfectie, is gewoon zo mooi menselijk’, zegt een van hen.

Ringwald is trots op films die ze tegelijk ervaart als racistisch en homofoob