Operatie cash uit de carwash
Op seizoen vier van het alom geprezen Narcos is het nog even wachten. De strijd tegen de drugskartels verplaatst zich van Colombia naar Mexico en dat is de makers van de Netflixreeks slecht bekomen. In het Mexicaanse stadje Temascalapa werd vorig jaar een locatiescout onder vuur genomen. De man overleefde de aanslag niet. De nieuwe reeks, die zal draaien rond drugsbaron Amado Carrillo Fuentes, is daarom uitgesteld tot het najaar.
Maar niet getreurd. In LatijnsAmerika is er nooit gebrek aan misdaad en dus heeft regisseur José Padilha, de man die zijn stempel drukte op Narcos, zich gestort op het Odebrechtcorruptieschandaal dat vanuit Brazilië het hele continent en zijn politieke klasse overwoekert. In Brazilië en Peru rolden al presidentskoppen, waaronder die van Lula en Dilma Rousseff, twee helden van de Braziliaanse arbeiders.
O mecanismo (het mechanisme) heet de achtdelige reeks waarin Padilha en een reeks mederegisseurs de schijnbaar ongelijke strijd in kaart brengen van een piepklein rechercheteam in een afgelegen provinciestad te gen het Braziliaanse staatsoliebedrijf Petrobras en de politieke kaste in Brasília.
Omdat O mecanismo het DNA van Narcos deelt en Padilha de lat met die serie bijzonder hoog heeft gelegd, is de vraag van 1 miljoen of de nieuwe reeks hetzelfde niveau haalt. Na lange beraadslagingen moet het antwoord neen zijn.
Het uitgangspunt en de opbouw van de twee reeksen lopen grotendeels parallel, maar O mecanismo komt gehan dicapt aan de start. Er spelen jammer genoeg geen genadeloze, moorddadige drugsbaronnen in mee. In O mecanimo draait alles rond het witwassen van geld. Dat gebeurt, echt waar, boven een carwash, maar het levert natuurlijk net iets minder meeslepende televisie op.
En er is nog een probleem. Dit schandaal raakt Padilha – zelf een Braziliaan – heel persoonlijk. Hij vindt dat het systeem van corruptie de jonge Braziliaanse democratie heeft gekaapt. Zijn woede daarover mag helemaal terecht zijn, ze doet hem ook vervallen in moralisme en dat is nooit een pluspunt voor een crimireeks. Vooral Marco Ruffo, de eigengereide én tragische rechercheur van de financiële sectie, dramt geregeld door. ‘Wij zijn drie mieren tegen de wereld, en de wereld wint.’ Omdat zijn kritiek op het systeem steeds opnieuw via een voiceover geformuleerd wordt, dreigt af en toe een gaapmoment.
Betekent dit dat O mecanismo helemaal niet goed is. Zeker niet. Ondanks het moralistisch geneuzel van Ruffo vatten Padilha en co. ook heel goed de donkerte van het hele systeem en de hooghartigheid in de politieke achterkamers van Brasília. Vooral de rol van Roberto Ibrahim – het gewetenloze brein achter de operatieCarwash – verdient een ereplaats in de moderne schurkengalerij.
Regisseur Padilha’s woede mag terecht zijn, ze doet hem ook vervallen in moralisme – nooit een pluspunt voor een crimireeks
O mecanismo. Nu op Netflix. ¨¨¨èè