‘Met een positief gevoel de koers ingaan: zo had Michael het gewild’
Dag drie na de droom die een drama werd, en vandaag start Veranda’s Willems-Crelan in de Brabantse Pijl. Bewust, als deel van de verwerking. Als eerbetoon ook aan Michael Goolaerts, omdat zijn ouders en broer het graag willen.
AARSCHOT I ’s Hertogenmolens, Aarschot. Een populaire pleisterplaats voor wielertoeristen en wandelaars aan de rand van het Hageland. Waar normaal gezien plezier wordt gemaakt bij een goed glas in de brasserie, of tijdens een weekenduitje in de tot pittoresk hotel omgebouwde molen. Maar bij de hotelgasten van gisteren geen geschater en gelach. De ploeg Veranda’s WillemsCrelan had het hotel gereserveerd, niet alleen voor de Brabantse Pijl, maar vooral om de omet de staffnverwachte dood van Michael Goolaerts (23) een plaats te kunnen geven en te verwerken. Ze kregen het bezoek van Michaels ouders en zijn oudere broer, die zo’n vijftien kilometer verderop wonen.
‘Tegen die ontmoeting keek ik een beetje op’, zegt Stijn Steels, die zondag ‘in een roes, met emoties die je niet kunt beschrijven’ een ploegmakker verloor. ‘Omdat ik wist dat het een zoveelste mokerslag zou zijn. Maar het heeft ook geholpen. Die familie toonde immens veel moed door hun bezoek. Ongelooflijk dat ze hier wilden zijn.’
Jef Van Den Bosch, manager van Michael Goolaerts: ‘De mama vroeg mij ’s ochtends of ze de ploeg niet mocht bezoeken. Want ook voor de mama, de papa en de broer van Michael was dit een heel belangrijk moment.’
‘Het was intens en emotioneel. Maar alle renners hebben veel gehad aan die ontmoeting’, zegt ploegmanager Nick Nuyens.
Spreken doet deugd
Het was deel van het begin van de collectieve verwerking. In een sessie van een tweetal uur, geleid door traumapsycholoog Erik de Soir, kon iedereen zijn hart luchten. Nuyens: ‘Sommigen waren iets spraakzamer dan anderen. Logisch, iedereen verwerkt dat op
een andere manier. Maar het deed iedereen deugd.’
Stijn Steels: ‘Ieder van ons heeft die dag anders beleefd. Ik bijvoorbeeld, die zondag meereed. Ik zag een wiel uitsteken terwijl ik voorbijreed, terwijl ze Michael afschermden. Nadien in mijn oortjes hoorde ik hoe de staf in de volgwagen contact met hem probeerde te zoeken. Of een ploegmaat, die ParijsRoubaix niet reed, thuiskwam van training en via het internet maar half wist hoe het in elkaar zat en dan het nieuws vernam. Voor het eerst kwamen staf en renners vandaag bij elkaar, voor het kregen we elkaars verhaal te horen.’
Nuyens: ‘En het was nodig. Want op zoiets kun je je niet voorbereiden. Samenkomen met de voltallige ploeg en de voltallige entourage leek ons de beste manier om de verwerking in gang te zetten.’
Om de gedachten te verzetten, trainde de ploeg gisteren eerst gezamenlijk. Even voor vijven drup
‘Michaels ouders en zijn broer wilden echt honderd procent dat we verder fietsen. Daarvoor moeten we weer ons best doen’
SEAN DE BIE
pelden ze dan binnen, ook kopman Wout van Aert en Stijn Devolder, de vaste kamergenoot van Goolaerts. In stilte, met hun zonnebril op, een beleefd knikje bij het binnengaan van het hotel. Steels: ‘Heel voorzichtig konden we tijdens die fietstocht al over iets anders praten.’ Wout van Aert verkoos niet te reageren.
Knop omdraaien
Maar vandaag is het weer bittere realiteit: de koers gaat door. Hoe rijd je als ploeg een wedstrijd amper drie dagen na de dood van een ploegmakker? Hoe draai je de knop weer om, geef je het verdriet een plaats, terwijl in de koers maar één ding telt: winnen?
Sean De Bie is vandaag één van de zeven: ‘Als streekgenoot van Michael heb ik altijd heel dicht bij de ouders en zijn broer gestaan. Zij wilden echt dat we verder fietsen. Met die gedachte, dat zij er de volle honderd procent achter staan om te koersen, moeten we leren leven. Daarvoor moeten we weer ons best doen. Ik weet het, die eerste uren op de fiets zullen niet makkelijk zijn. En de klap, die zal pas achteraf komen. We zullen nadien wel zien. Maar gedurende die vijf uur zal het volle focus op de koers zijn.’
De ploegleiding liet elke renner de vrijheid om te rijden en unaniem werd beslist om er vandaag voor te gaan. Ploegleider Michel Elijzen: ‘Met een positief gevoel de koers ingaan: zo had Michael het ook gewild.’
In de ploegbus zitten niet alleen de zeven renners en de staf die vandaag de Brabantse Pijl rijden, maar de volledige entourage en alle renners. Ploegmanager Nick Nuyens: ‘De renners die niet rijden, zullen de anderen helpen. We zullen vooral babbelen en blijven met elkaar om alles zo proberen te verwerken. We willen en we zullen Michael niet vergeten.’