MAAK ONZE JONGEREN VEERKRACHTIG
Kan het mijn zoon of dochter ook overkomen?
Een doodgewone jongen, in een doodgewoon gezin in een doodgewone straat. En toch beslist die op een dag om van een gebouw te springen, de dood tegemoet. Amper vijftien. Wat kan er toch zo erg zijn geweest om voor te sterven? Geen mens die dat kan vatten. Het grijpt iedereen naar de keel en bij elke vader en moeder slaat de angst even om het hart: kan het mijn zoon of dochter ook overkomen? Want meestal blijkt dat vrienden, ouders, leerkrachten het niet hadden zien aankomen. Net dat maakt het zo onbegrijpelijk en angstaanjagend.
Jaarlijks stappen zo’n zeven jongeren onder de zestien uit het leven. Maar bij de min 25jarigen gaat het al om vele tientallen per jaar. Daar komen honderden pogingen bij. Ook onder studenten ligt het aantal zelfmoordpogingen dramatisch hoog, hoger dan in de meeste andere Europese landen.
Jongeren reageren vaak extreem impulsief, tegenslagen komen bij hen dubbel zo hard aan. Een lief dat het uitmaakt, slechte schoolresultaten: het is het einde van de wereld.
Maar er is meer. Op sociale media zien jongeren van vrienden, maar ook van volwassenen, alleen de succesverhalen en de mooiste kanten van het leven. Ze leven in een maatschappij waar geen plaats is voor falen en waar iedereen super moet presteren. Wie niet aan de norm voldoet, krijgt een etiket opgeplakt. En als het tegenzit, moet je daar vooral niet over praten. Want praten over problemen zit niet in onze Vlaamse cultuur. Met zo’n maatschappijmodel kun je niet verwachten dat jongeren erg met hun gevoelens, twijfels en angsten te koop lopen.
Het is niet voor niets dat kinderpsychiater Peter Adriaenssens onlangs in deze krant zei dat hij jongeren die in de knoop zitten naar hun grootouders stuurt, om de verhalen van tegenslagen in de familie te horen vertellen. De kinderpsychiater wilde niet de boodschap meegeven dat we onze kinderen en jongeren nog meer moeten pamperen. Integendeel. We moeten ze wel veerkrachtig maken, hen duidelijk maken dat falen en fouten maken bij het leven hoort. En we moeten hen leren oplossingen te zoeken voor problemen, emoties te uiten en hulp te vragen. Want hulp vragen is geen teken van zwakte, maar van sterkte.