KOPENHAGEN AAN DE SCHELDE
Vergeleken met wat Wouter Van Besien in Antwerpen wil doen, zijn de maatregelen van zijn Gentse partijgenoot Filip Watteeuw gerommel in de marge. Groen wil Antwerpen omvormen tot een soort Kopenhagen aan de Schelde. Als het aan deze partij ligt, is voor de auto niet meer dan een bijrol weggelegd in de stedelijke mobiliteit.
Het minste wat je ervan kan zeggen, is dat het een gedurfd plan is. Zeker met het oog op de heisa die het Gentse circulatieplan veroorzaakt heeft. De effecten zijn onvoorspelbaar. De middenstand en de horeca zijn traditioneel sterk gehecht aan een optimale bereikbaarheid met de auto. Of de modale Antwerpenaar zit te wachten op dergelijke radicale ingrepen, is de vraag. Zelfs als het plan op veel bijval zou kunnen rekenen, is het risico op polarisatie tussen voor en tegenstanders reëel. Dat staat haaks op het pleidooi tot onderling begrip waar Groen zijn handelsmerk van heeft gemaakt.
‘Samen praten. Antwerpen kan dat’, luidt de slagzin van de Antwerpse Groenafdeling. Maar de Gentenaars slaagden er niet in om samen te praten over het circulatieplan. Ondanks de relatief gematigde impact ervan verdeelde het plan de bevolking in hevige voor en tegenstanders.
De plannen van Van Besien zijn ook om een andere reden gedurfd. In partijpolitiek opzicht is dit een allesofnietsstrategie. Je zou denken dat de enige kans om de sjerp binnen te halen, een relatief gematigd discours zou zijn dat een zo groot mogelijke groep Antwerpenaars zou aanspreken. Dit plan is het tegendeel van gematigd. Ook al is de kans dat het gerealiseerd wordt klein, en worden campagnes wel vaker gebouwd op extreme voorstellen, hiermee speelt Groen hoog spel. De kans dat een grote groep Antwerpenaars Groen al bij voorbaat wegzet als een stel naïeve dromers die elke voeling met de realiteit kwijt zijn, is niet te onderschatten.
In het spanningsveld tussen politieke haalbaarheid en ideologische rechtlijnigheid heeft Groen altijd al een extreme positie ingenomen. Terwijl traditionele partijen hun principes maar al te graag opofferen aan compromissen waarmee ze in elk geval een deeltje van hun programma kunnen realiseren, kiest Groen vaak voor de andere weg. In Nederland bewees Jesse Klaver dat onlangs nog, door beginselvastheid te verkiezen boven machtsdeelname. Deze eigenschap geeft de groene beweging een heel eigen karakter. Het Antwerpse mobiliteitsplan bewijst dat Groen ook in Vlaanderen die eigenzinnigheid koestert.
Het minste wat je kan zeggen, is dat het een gedurfd plan is