DELIVEROO

Ik zie een doornatte Deliveroostudent fietsen. Een wrak van een fiets, slecht werkend regenjasje, waarschijnlijk stroomt een riviertje langs zijn rug recht zijn reet binnen. Het water gutst van zijn vierkante, groene rugzak af. Nooit zou ik deze job kunnen doen. Ik zou te kwaad zijn op de klant, naar wiens comfortabele droge huis ik het eten tijdig moet brengen. Te kwaad op de restaurantbaas die me door dit weer jaagt.

Ik zou een wraakplan maken. Wachten tot ik een grote bestelling heb, groene rugzak boordevol, duur restaurant, luxeeten. Vrienden bellen dat het zover is. Ik fiets naar mijn huis. Iedereen zit er al. Terwijl ik me afdroog, halen de vrienden de zak leeg. De gps waarmee ze me kunnen tracken, spoelen we door. Benieuwd of ze me straks in de riolen gaan zoeken.

Nog nooit aten we zo lekker. En gratis! Mijn telefoon staat op stil. Na het eten, bij de poussecafé, kijk ik op het schermpje. Twaalf gemiste oproepen. Rustig haal ik het simkaartje uit en steek een nieuwtje in. En nu eens bespreken wie van de vriendenkring de volgende bezorger bij Deliveroo wordt.