Bespied geen verdriet

J e zou kunnen zeggen dat het sober was.

Je zou kunnen zeggen dat het ingetogen was. Maar je zou bovenal ook de vraag kunnen stellen of het nodig was.

Extra time koers stond woensdagavond in het teken van de dood van Michael Goolaerts, de renner die zondag was overleden nadat hij tijdens ParijsRoubaix een hartstilstand had gekregen. Die aandacht was terecht, want dat nieuws had een schokgolf door het peloton gejaagd. Maar de VRT volgde die dag toevallig ook Goolaerts’ ploeg omdat iedereen benieuwd was hoe zijn kopman Wout Van Aert het zou doen in de Helleklassieker.

Door de tragische gebeurtenis werd dat een heel andere reportage dan voorzien. In Het journaal was er al een voorstukje uit te zien. In beeld: het hoofd van Wout Van Aert, van heel dichtbij gefilmd, tegen een grijze achtergrond. De stiltes tussen zijn woorden zijn veelzeggend. Deze man heeft verdriet. Zijn stem stokt. Hij snikt. Hij snuift. Hij snottert. Hij zoekt naar woorden. Hij kijkt weinig in de camera. Hij slaat de ogen neer. Hij kijkt weg. En uiteindelijk breekt hij.

In Het journaal werd dat stukje als teaser gebruikt om Extra time koers aan te kondigen. Daarin was het interview langer, en werden er ook wedstrijdbeelden in verwerkt en beelden van aan de aankomst, waar Van Aert op het trapje van de teambus zit. Hij heeft dan net gehoord wat zijn ploegmaat is overkomen. Ook hier zie je een man met verdriet. Onwezenlijk kijkend, of het hoofd naar beneden houdend. Om dat verdriet nog wat aan te dikken, was er nog een stukje dramatische muziek onder gemonteerd – in Het journaal was dat achterwege gelaten.

Zoals er op begrafenissen mensen zijn die de hele tijd zitten te kijken of de familie wel huilt en wie er dan huilt, zo keek de camera hier naar het verdriet van Wout Van Aert. En samen met de camera moesten de kijkers dat ongevraagd ook doen. Maar weet u wat? Ik heb geen behoefte om naar verdriet te kijken. Op een begrafenis kijk ik naar de grond. Net als Wout Van Aert.

De camera keek naar verdriet en de kijkers moesten dat ongevraagd ook doen