I SYLVIE KREUSCH ‘Ik kan nog altijd geen instrument bespelen’

De voorbije festivalzomer was Sylvie Kreusch aan de slag als zangeres bij Warhaus, de groep rond haar vriend Maarten Devoldere. Maar nu maakt de 26jarige zangeres haar solodebuut, anderhalf jaar nadat ze de stekker heeft getrokken uit Soldier’s Heart, waarmee ze in 2013 Stubru’s De Nieuwe Lichting won. ‘Ik wil een andere richting uit’, klonk het. Die blijkt een eind weg te liggen van de frisse synthpop van Soldier’s Hearts laatste album Night by night: ‘Seedy tricks’ doet denken aan een warmere, meer broeierige versie van Fever Ray. Alsof Disneyprinses Jasmine in een stripclub verzeild is.

‘Voor dit project wou ik focussen op ritmes’, zegt Kreusch. ‘Ik wou dansbare muziek maken die toch niet louter elektronisch was: ik wou op échte drums dansen. De inspiratie daarvoor vond ik eerder in de wereldmuziek dan in de moderne pop – die volg ik momenteel totaal niet.’

Bij Soldier’s Heart en Warhaus speelde je – op af en toe wat tamboerijn na – geen instrumenten. Heb je er voor je solocarrière eentje onder de knie gekregen?

‘Euh, ik heb overwogen om een dwarsfluit te kopen, telt dat? Neen, ik kan nog steeds geen instrument bespelen, behalve een paar akkoorden op piano. Een instrument leren kost tijd en geduld, en ik had het nu te druk met songs schrijven. Dat is dus iets voor later. Zoals leren autorijden.’

Toch schep je er trots in dat je zelf de muziek schreef voor ‘Seedy tricks’. Hoe gaat dat dan in zijn werk?

‘Daarvoor werk ik met Ableton, een computerprogramma waarmee ik digitaal drums, toetsen en samples kan programmeren. Pas bij de definitieve opname komen er muzikanten aan te pas: zij spelen dan in wat ik geprogrammeerd heb.’

‘Ik denk dat zulke programma’s enorm democratiserend werken voor de muziek. Er zijn tegenwoordig meer mogelijkheden voor artiesten die niet naar school zijn gegaan. Dat heeft ook zijn voordelen: als geschoold muzikant is het misschien moeilijker om alle regeltjes overboord te gooien als je songs schrijft. Ik vertrek vanuit mijn buikgevoel, want dat is het enige wat ik heb.’

Het nummer gaat over de tristesse waarin een vrouw kan belanden als ze te gulzig wordt in de liefde. Uit het leven gegrepen?

(lacht) ‘Er is altijd een deel overacting bij, hé. Maar ik denk wel dat het iets herkenbaars is voor veel vrouwen, ook bij vriendinnen om me heen. Ik vind het erg intrigerend hoe vrouwen enerzijds macht kunnen uitoefenen over een man, maar hoe dat anderzijds ook snel in een door obsessie getriggerde tristesse kan belanden.’

Binnenkort speel je op Les Nuits Botanique je eerste soloshow. Wat moeten we daarvan verwachten?

‘Alle nummers voor mijn debuutalbum zijn al geschreven – dat staat gepland voor het najaar, maar ik wil ze live nog laten rijpen. De focus zal vooral op voodooritmes liggen. Als ik zelf naar bands ga kijken, let ik vooral op de drummers. Dus heb ik de bezetting minimaal gehouden: enkel ik, een drummer, en een percussionist die allerlei etnische instrumenten bespeelt waarvan ik zelf altijd de naam vergeet. Tegen dan moet ik die nog eens opzoeken.’ (lacht)

Sylvie Kreusch,