Geloof, hoop en liefde
Dat Rik Torfs over de kwartfina les van de Champions League zou tweeten, dat had zelfs God niet kunnen bevroeden. En al helemaal niet dat hij de kans op een mak kelijke witz zou laten liggen, want in Manchester scoorde eerst Jesus en even later Mohamed. (Mohamed Salah was dat, in Egypte bijna zo groot als Allah.) ‘De ongeziene kracht van de eeuwige stad’, tikte de professor kerkelijk recht de wereld in, na de 30 overwinning van AS Roma tegen Barcelona. Een mirakel was het, en dat liet een frequent bezoeker van Va ticaanstad niet onberoerd.
Niet alleen vanuit Leuven was er gejuich voor AS Roma, de hele wereld wist met zijn geluk geen blijf: eindelijk won in een vergevorderd stadium van de Champions League – de competitie gemodelleerd op maat van de Goliaths – nog eens een David. Wie keek, zag een passieverhaal, want de zege maakte emoties los waar ze bij Bayern, Barcelona en Real slechts van kunnen dromen – veelwinners zijn niet te benijden. Het kampioenenbal had dringend nood aan een Assepoes ter, en kreeg er dinsdagavond met Li verpool en Roma twee in de schoot geworpen.
Dat de flitsende Mo Salah Manchester City de duivel zou aandoen, dat was nog te verwachten. Maar dat diezelfde avond net de ploeg die deze zomer om financiële redenen Salah aan Liverpool moest verkopen, het grote Barcelona over de knie zou leggen, dat hield niemand voor mogelijk. Als het Romeinse bestuur niet al vóór de heenwedstrijd de tickets voor de terugmatch had verkocht, was het Stadio Olimpico niet eens half gevuld geraakt. Nu waren er zestigduizend toeschouwers, maar geloven, dat deden die niet in de stad van het geloof. Er werd ook geen significante verhoging van brandende kaarsjes in de ve le honderden kerken waargenomen, zelfs niet in de chiesa di Santa Rita da Cascia alle Vergini, de patrones van de hopeloze gevallen. Die halve euro spaarden de Romeinen liever uit. Geloven deden alleen de spelers en de coach, de brave seigneur Eusebio Di Francesco. Dat zeiden ze voor de match en uiteraard werd die belijdenis op hoongelach onthaald. Maar ze bewezen het ook, van bij de aftrap: Barcelona werd opgejaagd door een cohorte fanatici.
James Pallotta, de Amerikaanse voorzitter van AS Roma, streek zeven jaar geleden in Italië neer, met maar één doel voor ogen: een stadion bouwen. De president koestert ook de droom dat AS Roma voor miljoenen supporters op aarde de tweede ploeg wordt. Dat lijkt een rare verzuchting, maar is niet zo gek: hij wil dat de horden toeristen die dagelijks door de stad trekken hun hart niet alleen aan het Pantheon verpanden, maar ook aan de voetbalclub die Romulus en Remus in het embleem voert.
AS Roma is een club met schulden en dus afhankelijk van de verkoop van sterspelers. Kostas Manolas, de maker van het doelpunt van de kwali ficatie, bedacht zich deze zomer in de luchthaven net voor hij op een privéjet richting SintPetersburg zou stappen. Bij Zenit weigerden ze in zijn contract te stipuleren dat zijn loon in euro zou worden uitbetaald, en roebels waren de verdediger te troebel.
Ook Radja Nainggolan werd deze winter in de etalage gezet. Het is slechts omdat onze landgenoot nog van het WK droomt en besefte dat een transfer naar China voor hem, anders dan voor Witsel en Carrasco, wél een kruis over Rusland had betekend, dat hij zijn hakken in het zand zette en in Rome bleef.
Dé uitblinker in de twee matchen tegen Barcelona was Edin Dzeko. Een prachtige spits, maar ook een trage spits, en dus moeilijk om van te houden, omdat lijzigheid in het moderne voetbal een doodzonde is voor een aanvaller. Soms wordt hij verguisd, want als hij een kans mist, lijkt het door dat slungelige lijf alsof hij de grinta om te scoren ontbeert, dat zien supporters niet graag. Bovendien is Dzeko geen warmbloedige voetballer: hij speelt niet voor de galerij en zweept de tifosi zelden op. Hij is een ijskonijn. Dat valt op in een ploeg waar alleen al de ogen van Daniele De Rossi meer vuur schieten dan Rome zelf toen keizer Nero de stad in vlammen liet opgaan. Hét beeld van de wedstrijd is dan ook hoe Dzeko De Rossi een zoen gaf voor die de pe nalty zou trappen. Daar zat alles in, die kus symboliseerde de teamgeest van Roma, daar bezegelden ijs en vuur de tegelijk tedere en woeste samenhorigheid die Lionel Messi zengde.
Dzeko is een kind van de Balkanoorlog. Zijn ouders sloegen niet op de vlucht, maar bleven tijdens de belegering in Sarajevo. Kleine Edin voetbalde vaak op een pleintje in de buurt, het verhaal gaat dat hij en zijn vriendjes op een dag werden naar binnen geroepen door hun moeders, en dat vijf minuten later een granaat hun voetbalplek trof. Apocrief? Mogelijk. Maar wie ooit in Sarajevo was, weet dat het kan, de stad is nog altijd bezaaid met kogelinslagen.
Ook Edin Dzeko leek deze winter zijn koffers te zullen pakken. Chelsea wilde hem inlijven. Roma stond niet weigerachtig tegenover een transfer, Dzeko is al tweeëndertig, het bod van de Engelsen was een economisch buitenkansje. Maar ook Dzeko bleef in de Eeuwige Stad. Naar verluidt vooral omdat zijn vrouw niet wilde verhuizen, ze houdt van het Romeinse leven, van de zon, van de vrienden die het koppel maakte aan de schoolpoort, van de stad waar je bovengronds leeft. Dat wilde ze niet inruilen voor de Londense underground.
Edin Dzeko luisterde naar vrouwlief. Dat maakt van hem geen pantoffelheld, integendeel. Dit zijn jaren van nieuw feminisme, de verwezenlijkingen zijn soms moeilijk concreet te duiden, maar deze mag er zijn: lady Dzeko schakelde Barcelona uit.
Dzeko gaf De Rossi een zoen voor die de penalty zou trappen: dat symboliseerde de teamgeest bij AS Roma
Filip Joos is voetbalcommentator voor de VRT en Play Sports. Zijn column verschijnt wekelijks op zaterdag.