REALITY CHECK VOOR THEO FRANCKEN
In een merkwaardig bericht op zijn Facebookpagina hekelt Theo Francken (NVA) eenieder die beweert dat ‘hij te veel vluchtelingen binnenlaat’. Dat klopt niet helemaal. Tegenwoordig valt bij meerderheid en oppositie vooral te horen dat de staatssecretaris nooit eerder zoveel ‘vreemdelingen’ binnenliet. Alleen het cijfer van 2010 overtreft dat van 2016 (136.000, van wie 40 procent uit nietEUlanden, voor 2017 is er nog geen eindafrekening), toen de regering haast 11.000 mensen regulariseerde.
De realiteit oogt weerbarstig. In 2017 steeg het aantal asielaanvragen opnieuw, gezien het grote aantal oorlogsvluchtelingen liggen de erkenningen erg hoog. Het aantal afgewezen asielzoekers dat vrijwillig of gedwongen terugkeert, daalt. Vier op de vijf uitwijzingsbevelen blijven dode letter, een aanhoudend zeer. Francken scoort wel met zijn terugkeerbeleid voor criminele illegalen, hij laat nooit na om de ‘records’ omstandig te melden. Maar in het licht van het geheel oogt het cijfer eerder bescheiden.
Zijn blog verraadt een frustratie en weerspiegelt een reality check. Wellicht zou hij vanuit de oppositie snoeiharde kritiek hebben gehad op het beleid dat hij nu zelf voert. Ooit maakte Francken in zijn boek België, land zonder grens een vlijmscherpe analyse van het vreemdelingenbeleid. Maar wie alle gegevens oplijst, merkt dat er in wezen niet veel is veranderd. Dat verbaast, zijn communicatie en propaganda suggereren anders. De staatssecretaris werkt koortsachtig binnen de krijtlijnen van de wet. België blijft ook afhankelijk van internationale omstandigheden. En Francken heeft gelijk, uiteindelijk neemt het Commissariaatgeneraal voor de Vluchtelingen de eindbeslissing. Om zijn ‘streng maar rechtvaardige beleid’ hoeft hij dus helemaal niet te blozen.
Hij ondervindt bovendien dat effecten van de door hem gepromote wetswijzigingen soms weinig duurzaam zijn. Zo werd mede op zijn aansporing de wet op de gezinshereniging terecht strenger gemaakt. Maar na enkele jaren zitten de cijfers opnieuw in de lift. Met zowat 25.000 herenigers per jaar blijft het de grootste influx van nietEUvreemdelingen, flink groter dan het aantal erkende vluchtelingen.
Het geeft aan dat zijn pleidooi om het aantal asielzoekers in Brussel ‘tot nul’ te herleiden door zelf vooraf te selecteren volgens onze ‘sociale, economische en culturele draagkracht’, weinig soelaas biedt. Dat staat los van de vraag of zoiets überhaupt kan. De Wetstraat kijkt nu uit naar de wettelijke basis voor dat door hem gesuggereerde asielcriterium. Of doet hij zich opnieuw stoerder voor dan hij in werkelijkheid is?
Wie alle gegevens oplijst, merkt dat er in wezen niet veel is veranderd