Cuba zonder Castro’s, dat wordt wennen
De Asamblea del Poder Popular kiest een nieuwe president. Na bijna 59 jaar komt in Cuba een einde aan het revolutionaire bewind van de Castro’s.
BRUSSEL I 59 jaar lang hebben de Cubanen niet anders geweten dan dat een Castro – eerst Fidel en dan Raúl – hun grote leider was, als premier of als president. Daar komt nu een einde aan. In Havana is gisteren de Asamblea del Poder Popular samengekomen om een nieuwe president aan te duiden. Voor het eerst zal die niet Castro heten.
Raúl Castro (86), die tien jaar geleden de fakkel van zijn broer overnam, had in 2013 al aangekondigd dat hij er na twee ambtstermijnen mee zou stoppen. Het einde van het Castrotijdperk komt dus niet onverwacht, de opvolger heeft ruimschoots de tijd gekregen om zich warm te lopen.
Miguel DíazCanel wordt hoogstwaarschijnlijk de nieuwe president van Cuba. Hij is nu 57 jaar oud en was nog niet eens geboren toen Fidel en Raúl in 1959 uit de bergen van de Sierra Maes tra kwamen om het regime van Batista omver te werpen. Voor het eerst zal de president iemand zijn die niet tot de oude revolutionaire garde behoort. Terwijl op school de revolutionaire liederen werden aangeleerd, luisterde DíazCanel thuis naar de Beatles en liet zijn haar groeien. En toch is het, volgens Cubaanse normen, nog goed met hem gekomen.
Een jeans & een brommertje
Vrij snel nadat hij zijn diploma elektronisch ingenieur had behaald, koos DíazCanel voor het politieke pad. Nadat hij eerst enkele jaren in Nicaragua had gewerkt, ging hij bij de jongerenafdeling van de Communistische Partij, de antichambre voor het echte politieke werk. Op zijn 33ste werd hij al de partijchef voor de provincie Villa Clara. Zo’n partijsecretaris is de lokale leider die de economie moet aanzwengelen, over de staat van de infrastruc tuur moet waken en de budgetten moet beheren. Een belangrijke functie dus.
DíazCanel was op een moeilijk moment naar Villa Clara gekomen. Fidel Castro had net de Speciale Periode afgekondigd. Voor het eerst werd een beetje ruimte aan de privésector en het toerisme gegeven om te vermijden dat het land zou instorten, omdat de Sov jetUnie niet langer in staat was het economische infuus toe te dienen.
DíazCanel maakte indruk. In eerste instanties met zijn looks. Hij reed rond op zijn brommertje, in een jeans en een sporthemdje, met een rockerscoupe. Dat was wennen voor de inwoners die tot dan toe alleen partijleden in battledress hadden gezien.
Hij kwam ook nog eens luisteren naar hun klachten, hij was er wanneer je hem nodig had. Het beleid dat hij in Villa Clara op de rails zette, had succes. Dus werd hij in 2003 naar de provincie Holgún gestuurd, die tegen het economische hervormingsplan was dat de partij had uitgetekend. Zes jaar later moest hij het systeem van het hoger onderwijs in heel Cuba hervormen.
Zijn toegankelijkheid, zijn luisterbereidheid en zijn kwaliteit om daar te zijn waar hij nodig is, zijn volgens Cubawatchers de redenen waarom hij door Raúl Castro
Voor het eerst zal de president iemand zijn die niet tot de oude revolutionaire garde behoort. Tijdens de revolutie was hij nog niet eens geboren