‘Hier zie, de tortelduiven’
Alloo valt binnen bij koppels met een verhaal – of bij de bakker, waar hij gelijk de klanten vraagt of ze een mooi liefdesverhaal hebben.
Het kan haast niet anders of Luk Alloo is een slechte verleider. Het type dat op je afstapt en denkt te scoren met ‘Hei, ken ik jou niet van ergens?’ Dat is zowat het niveau van zijn openings zinnen in zijn nieuwe reeks: van ‘Ah, hier zijn de tortelduifjes’ over ‘Ah, hier woont ge dus’ tot ‘Ah, wat een flinke dochter’.
Niet geschoten, altijd mis: dat moet het motto zijn waarmee de reeks in elkaar gezet is. Alloo valt binnen bij koppels met een bijzonder verhaal – of bij de bakker, waar hij gelijk de bakkerin en de klanten vraagt of ze een mooi liefdesverhaal hebben. Dat is handig bekeken, want iederéén heeft een verhaal over de liefde, of het nu vrolijk of triest is.
Alleen wordt er over al die liefdesverhalen natuurlijk heel veel geluld en weinig echt gezegd – kijk maar naar de kampvuurgesprekken in Temptation Island. Je kan vast – met veel tijd voor research, lange gesprekken en zorgvuldige montage – een programma over de liefde maken dat zindert van inzicht en emotie, maar de vuile voetenstijl van Alloo levert vooral veel ruis op. Het voelt alsof het hem geen lor interesseert wat mensen te vertellen hebben. Hij stelt amper echte vragen, blijft hangen in veronderstellingen en clichés. Hij interviewt een studente die al twee jaar single is en het niet anders zou willen, en blijft uitgaan van het idee dat een single niet meer is dan de helft van een nog niet gerealiseerd koppel.
De verhalen mogen er op zich nochtans zijn: een neef en een nicht die getrouwd zijn en een kind kregen; vakantieliefjes die elkaar terugvinden na decennia van elkaar dromen; een transjongen van 28 die een relatie heeft met een vrouw van 48 (‘hallo, tortelduifjes!’). Vooral die laatste legt de zwakte van Alloo als humaninterestreporter bloot. Als Alloo haar wil laten zeggen dat Jason dé liefde van haar leven is, vertikt ze het om eerdere liefdes te ontkennen. Als ze even wil nadenken over het leeftijdsverschil, blokt Alloo haar af, om te adviseren: ‘Live the life! Drink witte wijn!’
Toegegeven: het is moeilijk over de liefde te praten zonder in clichés te vervallen. Liefde is per definitie ongrijpbaar, en Alloo was wel een heel straffe reporter geweest als hij de mechaniek van de liefde wel even bloot zou leggen. Maar als je op zoek gaat naar bijzondere verhalen, moet je ze ook bijzondere verhalen kunnen laten zijn, in plaats van ze allemaal te laten klinken als een doorslagje van één en hetzelfde oerverhaal. Liefde gedijt niet bij gemakzucht, en dat geldt evengoed voor human interest over de liefde.
Je kan vast een programma over de liefde maken dat zindert van inzicht en emotie, maar de vuilevoetenstijl van Alloo levert vooral ruis op