Een paard met mensenogen

De eerste helft van de roman Lean on Pete (2010) van de Amerikaan Willy Vlautin is haast nonfictie. De personages en situaties zijn grotendeels verzonnen, maar Vlautin woont al ruim twintig jaar in de buurt van de paardenracebaan in Portland, Oregon. Hij kent ze bijzonder goed, de tweederangsjockeys en ritselaars en norse zuiplappen uit dat milieu, ver verwijderd van de champagne en haute couture van Ascot en Waregem Koerse.

De Engelse historicus Andrew Haigh (45) regisseerde eerder years, een bekroonde ontrafeling van een huwelijk, met Charlotte Rampling en Tom Courtenay. Britser wordt cinema niet. Thematisch was Haigh meteen verliefd op Lean on Pete, het verhaal over de liefde tussen een ongelukkige maar veerkrachtige jongen en zijn paard. Maar een boek verfilmen dat zo tot in zijn diepste vezels Amerikaans is, was een uitdaging.

Hij loste het op door te gaan reizen, op zijn eentje drie maanden door Oregon, Idaho, Wyoming, Colorado. De regisseur sliep zelfs in de motels die in het boek beschreven werden.

Hij ontdekte er niet alleen een schitterend desolaat landschap, maar ook mensen die hem op een onverwachte manier wel bevielen. ‘Liberals zoals ik en mijn Amerikaanse vrienden doen mensen uit zulke staten makkelijk af als een bende maffe rednecks. Dat was al zo, en nu we deze rampzalige president aan hen te danken hebben, is die neerbuigendheid nog toegenomen. Maar veel van die mensen hebben zoveel meegemaakt. Het is ook zo’n harde maatschappij, zonder het sociale vangnet dat wij kennen in Europa. Dus ze verdienen wel wat begrip. Ik heb er interessante gemeenschappen leren kennen.’

Charlie speelt Charley

Charlie Plummer is een topacteur in wording. Dat moet van Leonardo DiCaprio geleden zijn

nement wil dus nog niet zeggen dat die mensen allemaal achterlijk zijn, ondervond Haigh. Dat sloot aan bij de teneur van het boek met zijn vele grijstinten. ‘Ik hou niet van verhalen waarin de protagonist alleen met echte rotzakken te maken krijgt. Ik hou van personages die het in se wel goed menen, al doen ze nog zo’n domme of egocentrische dingen. Je merkt dat auteur Willy Vlautin gek is op John Steinbeck. Ik ook. Die onverantwoordelijke vader van Charley, de norse paardentrainer (Steve Buscemi), de vrouwelijke jockey (Chloë Sevigny): op hun manier zijn ze de kwaadste niet. Ze zijn alleen niet wat een zo eenzame en gevoelige jongen nodig heeft.’

Het paard dat Charley onder zijn hoede krijgt, Pete, biedt hem wel die liefde. Dat hun relatie zo centraal staat, met alle andere personages slechts als tijdelijke passanten, maakte de invulling van de menselijke hoofdrol wel erg cruciaal. Dat besefte de jury op het festival van Venetië ook. Die vond een extra prijs uit voor ‘beste jonge acteur’ voor Charlie Plummer. Onthoud die naam, want het moet van Leonardo DiCaprio in This boy’s life geleden zijn dat jong mannelijk talent zo onafwendbaar zijn kaartje afleverde als topacteur in wording.

‘We deden een nationale oproep voor jong talent van 1516 jaar. Er was zoveel dat moest kloppen om het verhaal te doen werken. We hebben bijvoorbeeld veel uitstekende acteurs gezien die ofwel te groot waren om de breekbare Charley te spelen, ofwel te klein om geloofwaardig met een auto aan de haal te kunnen gaan. Charlie Plummer (dat hij zijn voornaam deelt met het personage is toeval, red.) viel ons meteen op toen hij zijn auditie op video opstuurde, omdat hij heel intuïtief en delicaat speelde. Mijn films zijn emotioneel ingehouden, ik heb een hekel aan overstatement. Ik voelde meteen dat het kon klikken met deze jongen. Hij heeft me bovendien spontaan een lange brief gestuurd over hoe hij het personage zag, en die was verbluffend. Ik besefte niet dat er jongens